یازده مازنی شکست خورده از استانبول برگشتند/تسلیم محض!

در عرصه بین المللی قهرمانان بسیاری از نوجوانان گرفته تا بزرگسالان داریم اما هیچوقت ویترین کاراته مازندران براق و نورانی نمانده و هر از چندگاهی با جرقه ها کمی از تاریکی به در می آید اما حقیقت ماجرا این است توان فنی والای مان در عرصه های بین المللی به حداقل خود می رسد.

تاسف برانگیز است که از ۱۱ کاراته کار استان در لیگ جهانی استانبول حتی یک نفر مدال آور نشد و این شکست دردآور را می توان با دهها دلیل توجیه کرد اما اصل موضوع همین است که تسلیم محض هستیم.

حتی نخبه هایی نظیر فاطمه چالاکی و رزیتا علیپور در کنار مهدی عاشوری و آرش علی نژاد گاه و بیگاه می درخشند و این توقف ها و قطع مرتب درخشش باعث شده تا یک قهرمان مطلق تصور نشوند.

در استانبول انتظار از رزیتا علیپور زیاد بود ولی همان دور نخست باخت و کنار رفت.

فاطمه چالاکی هم ۴ مسابقه را برنده شد‌. شکست اول با پیروزی دیگر رقیب ایرانی اش همراه بود که تا فینال رفت و طلایی شد و به شدت هم مورد استقبال فضای رسانه ای قرار گرفت.

زهره برزگر به دو وزن بالاتر رفته و هنوز جا نیفتاده و به مدال آور آسیایی باخت و اوت شد مثل مهدیه مهدی نیا که به آرامی خود را جا انداخت ولی مدت هاست که پیشرفتی را نشان نمی دهد.

در دختران مهکامه عبدالهی در کاتا شرکت کرد که بختی برای ادامه دادن مسابقات نداشت و همان دور اول حذف شد.

در پسران هم اوضاع همینطور بود. آرش علی نژاد خوب شروع کرد ولی خودش طلای امیدهای آسیا را دارد و به نقره اروپا باخت و تمام!

مهدی عاشوری که به او دل بسته بودیم هم روند یکسانی در مسابقات ندارد. بعد از دو برد خوب حذف شد!

ابوالفضل اصغری و حسین حبیبی هم هنوز باید تجربه کار کسب کنند ولی نمایش محمد طاها عبدالهی بد نبود و دو حریف قدر ترکیه ای و ژاپنی را برد اما به حریفی از ایران مغلوب شد!

محمد شهریاری هم علیرغم انتظارات پس از دو برد خوب به صربستان بازنده شد و او هم رقابت ها را دست خالی ترک کرد.

کنایه انگیز است که از مدال های پرتعداد کاراته ایران در این رویداد مهم حتی یکی از مازندران نیست. با وجود همه بهانه های قابل پذیرش از جمله کمبود میادین بین المللی، باز هم کاراته استان ضعف اصلی اش را یافت که یک جلودار و الهام بخش ندارد، مبارزی که مرتب پیروز شود و بقیه را هم به شوق درخشش وادارد نظیر حسن یزدانی در کشتی، بهداد سلیمی در وزنه برداری، نوشاد عالمیان در تنیس روی میز و یا فرزان عاشورزاده در تکواندو.

تا زمانی که کاراته کاران مازنی جسارت همیشه پیروز شدن را نداشته باشند و بعد از هر بار درخشش مدت ها شور پیروزی را از کف بدهند، به سطح واقعی خود نمی رسیم و مدال هایمان کیفیت آنچنانی نخواهند داشت.