اتفاقی که اشک او و مربی اش پیمان فخری را درآورد. ناداوری شگفتی ساز کاروان ایران را نقره داغ کرد و دل مردم را به درد آورد تا جایی که آنها هم پا به پای عابدینی اشک ریختند. اشک هایی در نهایت مظلومیت و بدون هیاهو. اتفاقی که آن شب خواب را از چشمان شمشیرباز سابر ایران ربود. درخشش او در المپیک همه دنیا را وادار به تحسین کرد. اما نهایت رفتار مسئولان ورزش یک دلداری بود و بس. نه اعتراضی و نه حرف دلگرم کننده ای که داغ دل عابدینی را سرد کند. او تنها المپیکی ایران نبود که در ریو حقش را خوردند. بعد از عابدینی، بهداد سلیمی هم جور دیگری دستش از مدال کوتاه ماند. با این تفاوت که شاید حتی اگر هیات ژوری سه چراغ سفید حرکت دوم دوضربش را رد نمی کرد، او باز هم مرد طلایی فوق سنگین نمی شد.
اما اشک ها و اعتراض بهداد خیلی زود به چشم همه آمد. حتی مسئولان ورزش تا حدی که نامه اعتراض آمیز به ioc زدند و قول پاداش طلا را برای دلداری به او دادند. اما خیلی راحت از کنار ناداوری در حق عابدینی و اشک های بی صدایش گذشتند. همین. اتفاقی که دل عابدینی نفر ششم شمشیربازی سابر دنیا را خیلی بیشتر به درد آورد. شاید او حالا از تبعیض مسئولان ورزش بیشتر از ناداوری در المپیک ناراحت باشد. از اینکه کسی او و کارش را باور نکرد. از اینکه شاید مسئولان پیش خودشان ،زحمت عابدینی را به پای اتفاق گذاشته اند. یک جرقه که خیلی زود خاموش می شود. کاری که خیلی هم ارزش دلجویی و تقدیر ندارد. شاید حالا کمترین کار برای او به حساب اوردن پاداش برنزی‌های المپیک باشد. تا او براي نتايج بهتر در آينده اميدوارتر شود نه اينكه با ديدن تبعيض دلسرد شود تا حدي كه شمشيربازي را كنار بگذارد. واقعا آقای وزیر چهارمی المپیک، آن هم با ناداوری چند می ارزد؟