حیدر بهاروند (سه‌شنبه) در حکمی امیرحسین فتاحی را به عنوان رئیس مسابقات سازمان لیگ و جایگزین بهروان ، منصوب کرد.همچنین سرپرست سازمان لیگ فوتبال، فریبرز محمودزاده را به عنوان رئیس نقل و انتقالات این سازمان منصوب کرد.این موضوع و اتفاقات عجیب رخ داده در سازمان لیگ خشم بهروان کوچک را به همراه داشت .

 

به گزارش مازند اسپرت؛ امیر فرزند بهروان بزرگ در پیامی در پست اینستاگرامش حسابی از خجالت همه ی لابی گران در آمد.

در پست او آمده است :

*** بهروان از پست نائب رییسی دوم کنار گذاشته شد. خبر اینقدر ساده بود که نیاز به این همه توضیح و تفسیر و استفاده از لغات نبود، کافی بود سه کلمه را در کنار هم می گذاشتی تا از ماجرا سر در بیاوری، بهروان حذف شد، همین…

***آری آن روز بهروان حذف شد تا آقای رییس (کفاشیان) بتواند میز خود رانگه دارد، در همان روز بود که کفاشیان برای راضی نگه داشتن آقای وزیر و شرکاء، آقای تاج را به عنوان ناءب رییس دوم معرفی کرد، مردی که فقط بلد بود جلوی دوربین های تلویزیونی ژست بگیرد و حرف های خوب بزند.

***تاج به قدری باهوش بود که بداند مرد برگزاری مسابقات نیست، چون چیزی نمی دانست، به همین خاطر پای بهروان نشست و او را بازگرداند. خطوط مشخص شد، بهروان در برگزاری مسابقات اختیار تام دارد ولی دوربین ها برای جناب نائب رییس بود. بهروان مفید واقع شد و تاج سربلند از پست جدید.
آن روزها گذشت.

***امروز تاج آقای رییس است و رییس دیروز، ناءب رییس آقای تاج. تفاوت بین دیروز و امروز، آن است که کفاشیان می دانست برای آنکه بتواند بماند باید با تاج کار کند ولی برای تاج امروز هیچ بایدی وجود ندارد.تاج او را نمی خواهد.

*** پس پروژه کلید خورد، حذف آقای کفاشیان. تاج می داند که حذف کفاشیان به راحتی اتفاق نمی افتد. پس شروع به حذف بازنشسته های فدراسیون می کند تا در ادامه این سیاهه به کفاشیان بازنشسته برسد تا بتواند او را هم حذف کند. از بهروان و کاظمی شروع می کند، مردانی که روزی دست او را گرفتند و او را سربلند کردند.

*** البته حذف این دو خیلی راحت نبود، بالاخره باید جور نبود این دو را فردی می کشید، چه کسی بهتر از فتاحی. مردی که روزی بهروان دست او را گرفت و الفبای کار را به او آموخت. حالا او شد همه کاره سازمان لیگ.

*** مردی که آنقدر حریص و جاه طلب بود که حتی برای یک رخصت از استاد، لحظه ای را معطل نکرد که شاید پست جدید از کفش بپرد.

*** آری این است داستان غم انگیز فوتبال سرزمینم. این است داستان رییسی که خوب بازی های کثیف سیاسی را می داند. این است داستان رسم استاد و شاگرد. این است داستان مرد مظلوم فوتبال ایران، پدرم.

*** پدر، ای کاش آن روز دست یا علی به آقای رییس نمی دادی، ای کاش به شاگردانت به جای الفبای کار، درس مرام و مردانگی می آموختی، ای کاش هرگز عاشق و دلسوز فوتبال نبودی، ای کاش …

*** در آخر روی سخنم با توست جناب رییس، با توست جناب فتاحی، اگر روزی داستانی برای فرزندانتان نقل می کنید، افسانه مردی و مروت را بگویید که ۲۳ آذر تابوتش را تشییع نمودید. مکتب شما برایم بیگانه است.