هیچ مشوقی در عرصه ی ورزشی نداشتم/علیرضا کیاپی :در اوج والیبالم مصدومیت مانع ادامه فعالیتم شد !

به گزارش مازند اسپرت در ادامه گزارش ورزشی از آقای علیرضا یکاپی مربی والیبال را با هم میخوانیم :

با سلام خدمت شما، لطفا ابتدا خودتون رو معرفی کنید و سپس، از چگونگی ورود خود به عرصه ی والیبال بگویید!

بنام خدا و عرض سلام خدمت شما؛ اینجاب علیرضا_کیاپی متولد ۱۳/۱۰/۱۳۷۲ از شهرستان میاندرود، روستای #کیاپی، از ۱۷ سالگی والیبال را به شکل حرفه ای آغاز کردم که در یکی از جامهای بین روستایی توسط یکی از بهترین بازیکنان ساری، بنام آقای مسعود کردی که چندین سال برای مازندران و ساری بازی کرده و یکی از بازیکنان با اخلاق ساری بود و آقای کردی در آن زمان مرا به آقای عبدالرضا عرب معرفی کرد و از این پس بازی حرفه ای والیبال را آغاز کردم هر چند قبل از این هم در محل بازی می کردم و هم در منزل تمرینات خود را دنبال می کردم آنقدر به والیبال علاقه ی شدیدی داشتم که حتی شبها در حیاط منزل خود با توپ با دیوار کار میکردم.
حقیر والیبالم را مدیون عبدالرضا عرب می باشم چرا که خیلی زحمت کشیده تا من با توجه به اینکه دیر باشگاه رفتم و کار حرفه ای را دیر آغز کردم، به همین دلیل کمک زیادی کردند تا به شرایط ایده آل برسم، در همین حین از طرف مدارس به مسابقات شهرستانی دعوت شدم که با اجرای بازی بسیار عالی به استانی دعوت شدم که مربی استانی ما هم آقای احمد ابراهیمی و آقای قانعی بودند که از مربیان با تجربه ی ساری می باشند. در واقع که تمرینات طوری بود که هم پیش مربی خودم می رفتم و هم هم به تمرینات استانی می پرداختم، در زمان تمرینات مربی باشگاه ما همیشه منو الگوی دیگران قرار می داد و همیشه از من پیش هر مربی دیگر تعریف می کرد، با وجود اینکه مربیان، همیشه از من راضی بودند ولی پدر و مادرم از تمرین رفتنم راضی نبودند و همیشه می گفتن ورزش باند و رابطه است چون ما کسی را نداریم به همین دلیل در ورزش موفق نمی شوی!
•  به نظر خودتون چنین چیزی در والیبال واقیعیت داره؟
به نظر من چنین چیزی در ورزش والیبال، معنا نداره، در واقع این طور بگم که هیچ مشوقی در عرصه ی ورزشی نداشتم، با این حال با شرایط سخت به تمرینات خود ادامه دادم و با گذشت یکسال تمرین در سن ۱۸ سالگی به لیگ ۲ کشور دعوت شدم که به عنوان دریافت قدرتی در تیم ماهان میاندرود با مربیگری آقای عبدالرضا عرب در این تیم بازی کردم بی شک کمتر کسی با یکسال تمرین کردن می تواند در چنین سطحی در کشور بازی کند این موفقیت بدست آمده را از انگیزه ای که داشتم از هدفی که داشتم بدست آوردم. البته توأم بود با استعداد بالا و پشتکار در زمینه ی والیبال.
 متأسفانه در همین زمان بود که نمی دونم باید بگم بدشانی یا خواست و اراده ی خدا بود که در این تیم دچار #مصدومیت_شدید از ناحیه ی زانو و کتف شدم و در سن ۲۰ سالگی در اوج والیبالم متأسفانه با رجوع به هیأت پزشکی ورزشی، مجبور شدم که والیبال را کنار بزارم و پس از یکسال دوری از والیبال تصمیم به مربیگری گرفتم و با یکی از دوستان خوبم به نام آقای کیانوش قاسمیان، به مربیگری پرداختم و کانون والیبال میاندرود را به مدت ۲ سالی هست که راه اندازی کردیم و در حال حاضر هم، در این کانون مشغول فعالیت هستیم.
•  از مسئولین چه انتظاری دارید؟
_ از مسئولین محترم از جمله رئییس هیأت والیبال شهرستان میاندرود و رئیس اداره ی ورزش و جوانان میاندرود تقاضا دارم که در تمام رشته های ورزشی، حامی ورزشی و ورزشکاران باشند، چرا که آنها مسئولیت قبول کردند تا خدمت کنند به خصوص از رئیس هیأت والیبال عاجزانه خواستارم که به مشکلات هر کانون در میاندرود، به شکل اختصاصی پیگیر باشد و از مشکلات آنها برآید تا کانون ها سر و سامان بگیرد البته با کمک اسپانسر بتوانیم در آینده تیم خوبی برای میاندرود درست کنیم، و میاندرود هم در آینده در زمینه ی والیبال، حرفی برای گفتن داشته باشد.
– کسانی که به تیم و باشگاهمون کمک کردند تشکر فراوان دارم از #کارخانه ی_سنگبری_آقای_حاج_نصرت_الله_نادری که با فعالیت خود در این کارخانه در حال حاضر نه تنها کمک زیادی به تیم ما کرده بلکه #اسپانسر_چند_تیم_و_باشگاه_فوتبال_دیگر در #میاندرود هم می باشد –  از شورای ورزش و شورای اسلامی روستای زید و اسلام هم به خاطر در اختیار دادن سالن ورزشی و نصب تابلوی این باشگاه تقدیر و تشکر می کنم.

– در آخر هم از ۳ کس انتظار دارم:
۱- از پدر و مادر:
از پدر و مادرای عزیز انتظار می رود که اگر فرزندی در عرصه ی ورزشی استعداد دارد او را به آن سمت سوق دهند، چرا که پدر و مادر نقش اساسی برای آینده ی فرزند خود دارند لذا بعضی از پدر و مادرها فقط بدنبال درس و آموختن دانش می باشند، در صورتی که فرزند علاوه بر درس، استعداد زیادی در عرصه ی ورزشی دارد لذا انتظار می رود که والدین امکانات را در هر ۲ عرصه برای فرزند محیا کنند.
۲_ دوم از شاگردان و دانش آموخته ها در هر رشته ی ورزشی:

نظر شخصی من، به عنوان مربی در مورد موفق شدن شاگرد در ورزش، داشتن اخلاق و نظم و انظباط ورزش است، چرا که خودم هم همیشه پایه و اساس کار خودم را اخلاق می دانستم. داشتن اخلاق و نظم و ترتیب شاگردان به یک مربی کمک فراوانی می کند و یک انگیزه ای به مربی می دهد تا مربی بهتر کار کند و با شاگرد صمیمی تر شود، به نظر من، شاگردی که اخلاق ندارد نه تنها در ورزش، بلکه در هر زمینه ی دیگری فعالیت کند، موفق نخواهد شد.
_ سوم:
از مربیان و اساتید بزرگوار ورزشی خواستارم:
هر چند که فعالیت در این عرصه کار بسیار سخت و دشواری است و مشغله ی فکری زیادی را در بر می گیرد، از آنها خواهانم که به عنوان یک مربی با اخلاق در طول تمرینات ظاهر شوند، هوای بعضی از شاگردان که وضعیت اقتصادیشان مناسب نیست کمک حال آنها باشند.
بی شک چنین شاگردانی در هر باشگاهی هستند. در باشگاه خود ما، چند نفری هستند که ما اصلاً شهریه ای از آنها در ماه دریافت نخواهم کرد و حتی مسیر رفت و برگشت بعضی از شاگردان را در مسیر همراهی می کنیم چراکه تنها هدف، گرفتن شهریه نیست و هدف این است که این استعدادها شکوفا شوند و باعث افتخار شهرستان گردند.
•  در پایان اگه حرفی دارید بفرمایید!
_ در پایان هم، ابتدا از مربی خود، جناب آقای عبدالرضا عرب که در حال حاضر در کانون والیبال خزر فعالیت می کند، کمال تشکر را دارم و بدلیل زحماتی که برای حقیر کشیده، سپاسگزارم و زندگی والیبالی و حتی الان هم که در این زمینه فعالیت می کنم اگر کمک های او نبود در این عرصه هیچ بودم از دیگر مربیان میاندرود و ساری هم که مشغول فعالیت هستند و از رؤسای هیأت والیبال میاندرود اداره ی ورزش میاندرود و ساری نهایت سپاس را دارم.
•  از شما بسیار متشکرم که وقتتون رو به من اختصاص دادید و به سوالاتم پاسخ دادید!
من هم از شما سپاسگزارم.

گزارش: الهام زارعی