نگاهي به تاريخچه “وزنه برداري در ايران”+عکس
از زمانیکه ورزش زورخانه ایی در ایران متداول گردید برای آماده سازی کشتی گیران و تقویت و پرورش عضلات آنان از سنگ(یکی از وسائل باستانی) که امروز هم مرسوم است، و وزنه هایی که به شکل گلوله های توپ به وزن های ۲۵ ، ۴۲ و ۶۶ کیلوگرم بود استفاده می گردید. به گزارش مازند اسپرت حاکيست، […]
از زمانیکه ورزش زورخانه ایی در ایران متداول گردید برای آماده سازی کشتی گیران و تقویت و پرورش عضلات آنان از سنگ(یکی از وسائل باستانی) که امروز هم مرسوم است، و وزنه هایی که به شکل گلوله های توپ به وزن های ۲۵ ، ۴۲ و ۶۶ کیلوگرم بود استفاده می گردید.
به گزارش مازند اسپرت حاکيست،
نخستین کسی که مدال المپیک را برای ایران بهدست آورد، جعفر سلماسی بود که در بازیهای المپیک ۱۹۴۸ لندن موفق به این کار شد. پس از او محمود نامجو در مسابقات جهانی وزنهبرداری سال ۱۹۴۹ در لاهه موفق به کسب مدال شد. از آن پس این رشته در ایران مورد توجه قرار گرفت و تبدیل به یک ورزش ملی شد.
همان گونه که بسیاری از علاقه مندان به ورزش و به ویژه وزنه برداری می دانند، دوپینگی شدن ۹ نفر از اعضای اصلی تیم ملی وزنه برداری سال پیش در آستانه مسابقه های جهانی سال ۲۰۰۶ نه تنها بدترین اتفاق تاریخ ورزش ایران محسوب می شد، بلکه در هیچ کجای دنیا هم سابقه نداشت که ۹۰ درصد یک تیم ملی با چنین مشکلی مواجه شوند. از طرفی دیگر وقتی از موضوع آبروی رفته ایران در مجامع بین المللی می گذریم، نکته یی که عمق فاجعه را برای ایران نشان می دهد، این بود که همه وزنه برداری ملی ایران معطوف به همان تعدادی بود که در اردو بودند و وزنه برداری ایران پس از آن فاجعه هیچ پشتوانه یی نداشت.
از زمانیکه ورزش زورخانه ایی در ایران متداول گردید برای آماده سازی کشتی گیران و تقویت و پرورش عضلات آنان از سنگ(یکی از وسائل باستانی) که امروز هم مرسوم است، و وزنه هایی که به شکل گلوله های توپ به وزن های ۲۵ ، ۴۲ و ۶۶ کیلوگرم بود استفاده می گردید
بنا بر صحبت های اکثر پیشکسوتان نیز بعضی از پهلوانان قدیم مانند حسام، علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین داشتند و تمایل بسیار زیادی نشان می دادند . این عمل از دو جهت مورد استقبال پهلوانان بود؛ اولا حرکتی نمایشی در جهت نشان دادن قدرت و ثانیا در جهت پرورش و قدرت عضلات استفاده می شد امامتاسفانه چون این اوزان ثابت بودند نمی توانستند تغییری در آن ایجاد کنند .
در سال ۱۳۰۲ امان ا… پادگرنی که تحصیلاتش را در خارج از کشور به اتمام رسانده بود به تبریز آمد و در مدت ۸ سال اقامت در آن شهر به تاسیس باشگاه اختصاصی و همچنین تعلیم وزنه برداري در مدارس و ارتش پرداخت. از آنجایی که وی كارشناس در ژیمناستیک و وزنه برداری بود با استفاده از دیفرانسیل اتومبیل هالتر هایی با اوزان مختلف ساخت و بوسیله آنها به تعلیم وزنه برداری پرداخت. در همین حین بود در باشگاه ایران تبریز هالترهای ریخته گری شده و صفحه ای ساخته شد تا در دسترس علاقمندان این رشته قرار گیرد.
در سال ۱۳۱۰ پادگرنی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. حدود دو سال بعد “عبدالله نادری” به همراه چند تن از دوستان خود میل هالتر و صفحه خارجی تهیه کردند( در همین زمان بود که با کپی برداری از هالتر و وزنه های اروپا هالتری که وزنه در آن می چرخید و ثابت نبود ابداع شد) و در منزل به تمرین وزنه برداری مشغول شدند تا اینکه در سال ۱۳۱۷ نادری به وسیله همایونی، مدیر مسابقه های اداره تربیت بدنی به پادگرنی معرفی شد تا به کمک هم اولین اقدامات زیر بنایی این رشته را بردارند.
(اولین هالتر و وزنه خارجی در حدود سال ۱۳۱۰ و توسط نادری به وزن ۱۱۰ پوند از هند به ایران آمد.
از جمله افرادی که توانست گامهای موثری را برای ایجاد مسابقه های رسمی این رشته در سطح داخلی بردارد باید به “ابوالفضل صدری” اشاره کرد که با رایزنیهای فراوان شرایط و زمینه این کار را مهیا کرد. وی با تلاش خود و کمک نادری و پادگرنی توانست در سال ۱۳۱۸ استارت برگزاری این رقابتها را در سطح کشوری بزند.
از سال ۱۳۱۸ تا ۱۳۲۱ سرپرستي این رشته ورزشی به عهده پادگرنی و آموزش و تعلیمات نیز زیر نظر ناردی اعمال می شد.
از سال ۱۳۲۱ تا ۱۳۲۵ سرپرستی مستقیم این رشته به عهده نادری گذاشته شد و برای اولین بار در کشور هیات وزنه برداری ایران در سال ۱۳۲۵ مرکب از پادگرنی، نادری، حسین عشقی و ناصر خموش تشکیل شد .
در سال ۱۳۲۵ هسته اصلی فدراسیونها که کپی برداری از سیستم ورزش کشورهای توسعه یافته بود در ایران پی ریزی شد که مهندس حسین صادقی به عنوان اولین رئیس فدراسیون کشور منصوب شد. وی تا سال ۱۳۳۲ در این پست ماند و حتی توانست معاونت فدراسیون بین المللی را نیز بدست آورد.
(تا پيش از وي كميته ها و گروههايي متخصص كار را برعهده داشتند كه مي توان به خود پادگرني و نادري اشاره كرد.آنها سرپرست رشته به حساب مي آمدند)
وی در سال ۱۳۳۲ به ایتالیا رفت و احمد علی ابتهاج به جای وی عهده دار مسئولیت فدراسیون شد. در سال ۱۳۳۳ فتح الله امیر علایی جایگزین وی شد و در سال ۱۳۳۴ عبدالمجید بختیار مسئولیت تام این رشته را بر دست گرفت تا با استفاده از نفوذ خود و حمایتهایی که از وی به عمل می آمد دورانی شکوفا در تاریخ این رشته به یادگار بماند. رکوردهای فراوانی طی چند سال ریاست وی شکسته شد و با توجه به همين پیشرفت وزنه برداری در ایران بود که وی توانست برای دومین بار کرسی معاونت فدراسیون جهانی را به ایران اختصاص دهد
شاید بتوان مهمترین فعالیت وی در طول ۲ سال ریاستش را پایه گذاری شالوده اساسی برای ایجاد یک فدراسیون مستقل در سطح آسیا(کنفدراسیون) و ایران را نام برد که این امر بعد از ۱۸ سال فعالیت این رشته در ایران بوقوع پیوست.
همین تلاشها باعث گردید تا تمامی روسای فدراسیونهای آسیایی با اکثریت قاطع آراء وی را به عنوان رئیس کنفدراسیون آسیا انتخاب و معرفی نمایند. و این برای اولین بار بود که دفتر كنفدراسیون آسیا به ایران انتقال یافت.
وزنه بردای ایران از همین سال به بعد راه خود را بطور دقیق یافت و با روسای فدراسیون متععدی که تغییر می کردند فراز و نشیبهایی را نیز به همراه داشت اما قطعا مي توان ۱۰ سال گذشته را تاريخ شكوفايي وزنه برداري ايران ناميد.
طي ۸ سال گذشته نوار طلايي مدال آوري ملي پوشان كشورمان تحت هيچ شرايطي قطع نشده و ثانيا افتخار آفريني وزنه برداران ايراني به رده سني بزرگسالان منحصر نگردد و همه ساله شاهد افتخار آفريني نوجوانان و جوانان كشورمان درميادين قاره اي و جهاني نيز باشيم. ضمنا در اين دوره بود كه وزنه برداري ايران توانست كاروان ورزشي اعزامي به المپيك سيدني را صاحب ۲ مدال طلا كند و برگ ذريني را در كارنامه خود ثبت نمايد.
اسامي كليه روساي فدراسيون وزنه برداري ايران از سال ۱۳۱۸ تا ۱۳۸۵ :
امان اله پادگرنی 1318 – 1321
عبداله نادری 1321 – 1325
حسین صادق 1325 – 1329
محمود نامجو 1329 – 1330
حسین صادق 1330 – 1332
احمد علی ابتهاج 1332 – 1333
فتح اله امیالی 1333 – 1334
عبدالمجید بختیار 1334 – 1338
مصطفي امجدي 1338 – 1341
عبدالمجيد بختيار 1341 – 1346
مهدی نجم 1346 – 1349
محمد حسن رهنوردی 134 – 1350
مهدی رحیمی 1350 – 1351
علی اصغر پیروی 1351 – 1354
مسعود برومند 1354 – 1356
جواد کلهر 1356 – 1357
منوچهر برومند 1358 – 1364
عباس علی استکی 1364 – 1365
محمد رضا تقی وند 1365 – 1367
سعید فائقی 1367 – 1368
غلام عباس زارع میرک آبادی۱۳۶۸ – ۱۳۷۲
علی مرادی 1373 – 1385
بهرام افشارزاده 1385
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0