زمزمه‌های تکرار میزبانی بی‌تأثیر کشتی جام باشگاه‌های جهان !

یکی از بی‌تاثیرترین میزبانی‌های مازندران در یک رویداد بین المللی، میزبانی مسابقات کشتی باشگاه‌های جهان بود. این رقابت‌ها به مدت ۲ روز در جویبار برگزار شد و در همان زمان هم بسیاری از کارشناسان کشتی مازندران، مخالفت خود را با پذیرش این میزبانی اعلام کرده بودند. فدراسیون اصرار فراوانی داشت این رقابت‌ها در مازندران برگزار شود و در پایان هم زور «رسول خادم» به نظرات مخالف کارشناسان کشتی‌بلد چربید و نخستین دوره مسابقات کشتی جام باشگاه‌های جهان در جویبار برگزار شد. مسابقاتی که بیش از یک میلیارد تومان برای مازندران هزینه در برداشت، اما بدون اغراق باید گفت که هیچ بهره و نصیبی از این مسابقات دهان پرکن به مازندران نرسید.

به گزارش مازند اسپرت ؛ استقبال نکردن کشتی‌گیران مطرح ایرانی و شرکت تیم‌هایی که کشتی‌های آن‌ها لبخند تمسخر را بر لبان تماشاگران نشاند، نمونه‌ای از ضعف‌های بزرگ و قابل پیش‌بینی این رقابت‌ها بود. به جز ایران و آلمان کشور دیگری در دنیا وجود ندارد که دارای لیگ داخلی باشد و قهرمان آن‌ها دارای شرایط حضور در رقابت‌های کشتی جهانی باشد. فدراسیون کشتی ایران تبلیغات فراوانی برای میزبانی از این رقابت‌ها انجام داد، اما در تقویم اتحادیه جهانی کشتی از این مسابقات که متأسفانه از سوی فدراسیون کشتی ایران بسیار بزرگ جلوه داده شده و به طور گسترده نیز در مورد آن تبلیغ شد، به عنوان یک تورنمنت معمولی نام برده می‌شود. سطح پایین این مسابقات بسیار زودتر از آن‌چه که تصورش می‌رفت روشن شد. آنجایی که در روز نخست این رقابت‌ها و با آغاز مسابقات نماینده کشور برونئی و مشخص شدن کشتی‌های آماتوری اعضای این تیم، فریاد خنده تماشاگران و حاضران در سالن به آسمان رفت. در این لحظات، مشاهده چهره‌های درهم مسئولان برگزاری مسابقات مانند رییس فدراسیون کشتی دیدنی بود.

«رسول خادم» حتما با آغاز این کشتی‌ها به خوبی پی برد که آن‌گونه که تصورش می‌رفت نمی‌تواند روی کیفیت این مسابقات مانور داده و برگزاری آن را برگ برنده‌ای برای کشتی ایران بداند. کیفیت نازل کشتی‌گیران فقط منحصر به کشتی‌گیران باشگاه برونئی نبود. کشتی‌گیران کشورهای افغانستان و سوریه و چند تیم دیگر هم از این قاعده مستثنا نبودند که اختلاف فراوان امتیازی این کشتی‌گیران در هر رقابت را می‌توان به عنوان ملاک ارزیابی کیفیت آن‌ها سنجید.

صرف بودجه بسیار زیاد برای برگزاری مانند واریز بیش از یک میلیارد تومان به حساب فدراسیون، استفاده طولانی مدت از نیروهای نظامی که یقیناً نیازمند صرف بودجه است و هزینه‌هایی مانند اسکان و تغذیه و دیگر هزینه‌ها، بر عهده استان مازندران بود. اما چه نتیجه‌ای از این همه خرج و مخارج نصیب استان شد؟ آیا بالا بردن یک جام کم اعتبار با توان کشتی‌گیران غیربومی به اینگونه اتلاف سرمایه و بودجه‌ها همخوانی دارد؟

همگان به این نکته معترفند که جویبار مملو از سرمایه‌ها و استعدادهای کشتی است و به درستی این شهر کوچک را به عنوان پایتخت کشتی ایران و جهان معرفی کرده‌اند. اما پرسشی که برای طرفداران کشتی مازندران به وجود می‌آید این است که چرا تیم این شهر در مسابقات لیگ جهانی فقط از یک کشتی‌گیر جویباری استفاده کرد؟ در میان اعضای تیم بیمه رازی جویبار، فقط «عزت‌الله اکبری»، اهل جویبار بود و دیگر کشتی‌گیران این شهر یا از شهرهای دیگر مازندران بودند یا از استان‌های دیگر جذب این تیم شدند.   هر چه که باشد، عنوان قهرمانی دیگری به فهرست افتخارات ورزش مازندران افزوده شد، اما کسب این مدال و عنوان اگر نگوییم کلاه بزرگی بود که بر سر ورزش مازندران گذاشته شد، باید پذیرفت این جام قهرمانی ارزش صرف این همه بودجه و اعتبار را نداشت.

با وجود همه مشکلات برگزاری دوره اول این رقابت‌ها و اعلام نارضایتی از این میزبانی، انگار فدراسیون کشتی رگ خواب مازندرانی‌ها را به خوبی پیدا کرده که میزبانی دومین دوره این رقابت‌ها را هم به مازندران واگذار کرده است. پرداخت یک میلیارد تومان از بودجه استانی برای این مسابقات بدون کیفیت اگر در مسیر دیگری مانند ساخت خانه‌های کشتی، خرید تشک‌های استاندارد برای شهرستان‌ها و امثال آن هزینه می‌شد، فایده‌های بسیار بیشتری برای کشتی مازندران داشت تا گذاشتن جام قهرمانی این مسابقات در ویترین افتخارات!