علی عسگری: نگرش حرفه ای شدن را از تیم های اروپایی یاد گرفتم !

به گزارش مازند اسپرت (مازند ورزش)،شاید خنده دار به نظر برسد در استانی که بیشترین امتیاز برای وجود ورزشکاران آبی وجود دارد، تیمی در واترپلو نداشته باشیم، اما این حقیقت دارد، مازندران که پتانسل بالایی در ورزش واترپلو دارد و شاهد این ادعا تنها لژیونر واترپلوی ایران است که از این استان به کشورهای که مهد واترپلوها هستند صادر شده است، اما دریغ و افسوس که از این عجوبه های ورزشی استفاده نمی کنیم.
برخلاف زمان بازی هایش که چهره ای خروشان دارد، بسیار آرام و دوست داشتنی است، حرف های دلنشینی می زند که برخواسته از علاقه اش به واترپلوست، از چهره اش دلواپسی را می توان لمس کرد، حال ناخوش واترپلو در مازندران او را نگران کرده و می توان از بند بند حرفهایش این دلشوره ها را دید، آرزویش این است که ما نیز در واترپلو حرفی در جهان داشته باشیم.
علی عسگری، متولد مهر ۱۳۶۹ در روستای رستم رود است، ربان لژیونری واترپلو از دست او رقم خورد و تا به امروز نیز در واترپلو یکه تازی می کند، گفتگوی صمیمی با این ورزشکار با اخلاق و دوست داشتنی داریم که می خوانید.

*از خودتان بگویید؟ چطور شد به سمت واترپلو رفتید؟

از کودکی شنا را شروع کردم و با وجود اینکه عمویم مدرس فیفا بود و یکسال در این رشته بودم ولی از لحاظ روحی نمی توانست ورزش دیگری جز واترپلو به من آرامش دهد و شاید بخاطر اینکه خانوادگی در شنا مهارت داشتیم در تصمیم گیری من برای انتخاب این رشته بی تاثیر نبوده است.
چطور شد به تیم اسپانیا رفتید؟
وقتی می خواستم به اسپانیا بروم، هیچکسی جز پدر و مربی ام مرا باور نداشت، همه می گفتند بعد از چند ماه به ایران خواهم آمد؛ چرا که اولین لژیونر واترپلو بودم و حتی برای دعوت نامه شرایط آن را نمی دانستم و کسی نبود راهنمایی ام کند.
برای اولین بار در اسپانیا بازی کردم با وجود اینکه در ایران به راحتی ۳۲ دقیقه بازی می کردم ولی بعد از پیوستن در تیم مولیننز در بازی ۲ بار تعویض شدم و تجربه سختی برایم بود، مربی ام بعد از بازی به من گفت به دنیای واقعی خوش امدی و اینجا دنیای واقعی ورزش است، بعد از آن تست دادم و یک ماه فشرده تمرین کردم، این یک ماه واقعا برایم سخت گذشت، حتی غذا نخوردم و تمرینات سختی برایم بود،۱۰ ساعت جدا از تمرینات باشگاه، تمرین می کردم، مربی ام گفت قدرتمندترین بازیکن هستید که تا بحال داشتیم، اما بعد از تمرینات وقتی در بازی مقابل تیم بارسلونا در لیست قرار گرفتم احساس خیلی خوبی داشتم .
ورزش واترپلو را در ایران چگونه می بینید؟
تاسف بار است که حرفه ها وارد ورزش نمی شوند و تشنه ورزش نیستند، تنها کار علمی که این چند سال در دنیای ورزش دیدم استعدادیابی بوده که سال ۷۹ انجام شد و بیشتر بازیکنان تیم ملی حاضر واتر پلو از همین استعدادیابی مشخص شدند، در اینجا هر لیگ ۲۰ الی۳۰ بازی انجام می دادم، ولی در صربستان هر لیگ حدود ۷۰بازی در یک فصل انجام می دهیم، در واترپلو خیلی از دنیا فاصله داریم، با حضورم در تیم های صربستان و اسپانیا نگرش حرفه ای شدن را یاد گرفتم .
از مشکلات ورزش بگویید؟
در بازی های آسیایی فقط ورزشکارانی را که مطمئن هستند، مدال می آورند انتخاب می شوند در حالی که این را درک نمی کنند کسی که از شهری مانند ایلام با امکانات کم وشرایط سخت زندگی به این نقطه رسیده است، رفتن به بازی های آسیایی چقدر می تواند برای او انگیزه ایجاد کند و شرایط بازی ها در پیشرفت او موفقیت های بسزایی داشته باشد.
واترپلو ما با سطح اول دنیا فاصله زیادی دارد با حضورم در تیم های صربستان و اسپانیا نگرش حرفه ای شدن را یاد گرفتم.در این دو سالی که به اسپانیا و بعد از آن صربستان رفتم، کسی زنگ نزد و انتظار ندارم در ورزش ایران کسی دست ام ر ا بگیرد و صدایم را بشنود، وقتی از اسپانیا که به ایران آمدم یک بنر فقط از طرف مجتبی طالبی برایم زده شد .

نویسنده : سمانه قلی پور