ترانه کامیاب: از ساحل به درستی برای جذب توریست استفاده نشده!

به گزارش مازنداسپرت؛ گردشگری یکی از صنایع بزرگ در جهان است. گردشگری ِورزشی نیز بخشی از گردشگری به‌شمار می‌آید که از تلفیق ورزش و گردشگری به‌ وجود آمده و با سرعت بالایی در حال رشد و تبدیل‌شدن به صنعتی بزرگ و مستقل است.

یکی از عواملی که بر توسعه گردشگری ورزشی کشور اثرگذار است، منابع‌طبیعی آن منطقه است. سرزمین ما «ایران» با داشتن فرهنگ کهن و پایدار، متشکل از اقوام بسیار و تنوع اقلیمی، با برخورداری از جاذبه‌های تاریخی، فرهنگی و طبیعی، از هر نظر برای جذب توریست آماده است. در این میان، استان‌های شمالی که در حاشیه دریای کاسپین (خزر) واقع شده‌اند به دلایلی همانند طبیعت بی‌نظیر جنگلی، کوهستانی و جُلگه‌ای در سطح ملّی و جهانی شناخته شده‌اند.

در استان مازندران شهرهای ساحلیِ بسیاری، از شرق تا غرب واقع شده‌اند و هر کدام دارای ویژگی‌های بالقوه و قهرمانان ورزشی سرشناسی هستند که باید بگوئیم علاوه بر سواحل غرب استان که دارای زیرساخت‌هایی در برخی از رشته‌ها است، اندک امکاناتی در تعداد معدودی از شهرها ایجاد شده که به هیچ عنوان کافی نیست.

به همین بهانه به گفت‌وگو با یکی از دختران قهرمان رشته‌ای ورزشی رفتیم که رشته‌اش ارتباط مستقیم با جذب گردشگر دارد. در ساحل دریای کاسپین (خزر) پای درددل «ترانه کامیاب» قهرمان کانوپولو نشستیم. «ترانه کامیاب» ملی‌پوش تیم ملی کانوپولو، ۲۸ سال دارد و از ۱۴ سالگی این ورزش را شروع کرده است.

با وجود جوانی،کاملا پخته و با تجربه صحبت می‌کند و دغدغه‌اش استفاده درست و با برنامه از ساحل و دریا، این سرمایه بزرگ استان ساحلی است.

ترانه لابه‌لای صحبت‌هایش از خودش و افتخاراتش صحبت کرد و گفت: تا الان توانستم مدال طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا و چندین مدال قهرمانی آسیا را کسب کنم و در مسابقات جهانی به همراه تیم ملی نیز، جایگاه هشتم را کسب کرده‌ایم.

ملی پوش کانوپولو می‌گوید؛ یکی از علایقش همیشه وقت گذراندن در آب بوده! ازش پرسیدیم که چرا این رشته را انتخاب کرده و پاسخ داد: این رشته را انتخاب کردم چون به من یاد می‌داد چطور زندگی آبی را یاد بگیرم و چطور خودم را رها کنم و از طبیعت لذت ببرم.

پاسخ جالبی از این دختر قهرمان شنیدم و آن هم این بود که گفت: همیشه دنبال چیزی بودم که درصد کمتری از مردم آن را انجام می‌دهند، خدا را شکر می‌کنم که توانستم با آب ارتباط خاصی بگیرم و در یکی از رشته‌های آبی جزو افراد موفق باشم.

وی از اوضاع سخت تمرینی برای بانوان در رشته‌های آبی گفت‌ و عنوان کرد: شرایط تمرین در شهرستان‌ها آنطور که باید نیست! ما پیست تمرینی خوبی در تهران داریم و سال‌ها ازش استفاده کردیم، ولی مازندران آن‌طور که حقش بوده، هیچوقت نداشته! او می‌گوید؛ در این رشته، تجهیزات کم است و بودجه هم کمتر که هرگز به ما تعلق پیدا نکرده! چه ما و چه رشته‌های دیگر، هیچ فرقی نمی‌کنه! و روز به روز اوضاع ورزشی و همچنین رشته ما بد و بدتر می‌شود و همین کمبود امکانات در استان سبب شده، قهرمانان‌مان را از دست بدهیم.

به امکانات ورزشی مازندران رسیدگی شود

ترانه کامیاب معتقد است که اگر به امکانات ورزشی مازندران رسیدگی نشود، ورزشکاران و قهرمانان این خِطّه، در استان‌های دیگر حضور پیدا خواهند کرد، مازندران قهرمانان زیادی را با کمترین امکانات پرورش داده و هر ساله نسبت به اوضاعی که داریم، این قهرمانان را از دست می‌دهیم.

ورزشکاری که باید به المپیک و کسب مدال فکر کنه، مجبور میشه به قهرمانی آسیا راضی بشه و دست بکشه از زندگی قهرمانیش!

کامیاب نبودِ امکانات را دلیل بر قانع‌شدن ورزشکاران به مدال‌های پیش‌پا افتاده عنوان کرد و ادامه داد: ورزشکاری که باید به المپیک و کسب مدال فکر کند، مجبور می‌شود به قهرمانی آسیا راضی شود و از زندگی قهرمانی‌اش دست بکشد!

او میگوید: اخیرا مردم به رشته قایقرانی علاقمند شدند ! اکثرا برای تفریح و دوری از زندگی پرمشقت و آن فرصتی خوبی است که بتوانیم جذب توریست کنیم و درآمدزایی در استان داشته باشیم. اما فکر میکنم آنقدر از همه چیز عقب افتادیم که زمانی برای فکر کردن به این چیزها نداریم. مسيولین مشغول کارهای مهم تری هستند که خودشان اولویت بندی کردن! غافل از اینکه جذب توریست و ارتقای محیط ورزشی میتواند اولویت یک شهر باشد.

به او گفتیم درست است که نتوانستیم از ساحل به درستی برای جذب توریست ورزشی استفاده کنیم ولی از او پرسیدیم که آب و ساحل چه حسی به او می‌دهد و او پاسخ داد: زیباترین و عظیم‌ترین حس، حسی است که از دریا و ساحل و آب و رودخانه و از همه این‌ها می‌شود گرفت! در هر شرایط جَوّی که باشی یک حس جدیدی به انسان دست می‌دهد، آنهایی که هنوز آن‌ را تجربه نکردند و با آب نتوانستند ارتباط بگیرند به نظر من هنوز نتوانستند زندگی کنند.

از او خواستیم مهمترین نیاز های این رشته و اصلا نیاز ورزشکاران را بگوی، او در این خصوص صحبت کرد و گفت: نیازها برای قهرمان پروری خیلی زیاد است ولی قبلا هم گفتم، اولویت سلامتی و راه درست نیست! ورزش کردن دختر و پسر ندارد و همه چیز میتواند از دید یک انسان، یکسان باشد ولی کشوهای اسلامی مثل ما بخاطر پوششی که داریم به طبع سختی های خاص به همراه خودش دارد. ولی تحت هیچ شرایطی قهرمان نباید از اهدافش دور بماند و بهسنگ ریزه‌ها توجهی نباید بکند. درک میکنم که گاهی این سنگ ریزه‌ها آنقدر میتواند شما را کلافه کنه که از زندگی عقب بیوفتید ولی با توجه به محیط و شرایطی که در آن قرار گرفتیم و هدفی که مشخص کردیم چاره ای جز نادیده گرفتن اونها واقعا نداریم.

ترانه از حامیان خودش گفت و بیان داشت: اگه بخواهم از خانواده ام بگم؛ اونها همیشه حامی و مشوق من بوده اند و همیشه سعی کردند موانع را از جلوی راه من بردارند و واقعا خداروشکر میکنم که تک تک آنها در زندگی من بودند و هستند.

این قهرمان ما در صفحه اینستاگرامش از حیوانات حمایت میکند؛ از او پرسیدیم که حامی حیوانات هستی و او اینگونه پاسخ داد:

حامی حیوانات! این دو کلمه آنقدر در کشور ما به اشتباه روی یکسری آدم ها گذاشته میشه که یک مقدار حس بدی میگیرم نسبت به اینکه کسی بخواد بهم بگه حامی حیوانات هستم، نه من وظیفه خودمو دارم درست انجام میدم. کاری که تک تک ما آدم ها که داریم نفس میکشیم و داریم در این محیط زندگی میکنیم، باید انجامش بدیم و قدر همه موجودات را بدانیم. متاسفانه ما اسممون اشرف مخلوقات هست، جسارت نمیکنم به همه ولی اکثر آدم ها این را متوجه نیستند و تقریبا میشه گفت همه بایت این موضوع خودخواه شدند. و فکر میکنند اگر هیچ حیوانی نباشه و محیط زیستی نباشد، آن آدم خودش هست که میتواند زندگی خودش را جلوی ببرد. ما هممون وابسته به محیط زیست و موجوداتی که نفس می‌کشند هستیم و پیشنهادی که من میتوانم به همه بدهم و کاری که خودم میکنم و کاری که از دستم بر بیاد، اینه که حداقل به حیوانات داخل کوچه‌ای که دارید داخل آن زندگی میکنید اهمیت بدید و به آنها رسیدگی کنید.

ترانه از بهترین خاطراتش هم برای ما گفت و بیان کرد: خاطره خوب من از ورزش! تک تک روزهای تمرینی و مسابقه برای من شیرین و تکرار نشدنی است. ولی تاریخ سازی ای که تیم ملی ما در سال ۲۰۱۸ در جاکارتا کرد برای من خیلی ارزشمند بود. ما توانستیم برای اولین بار در بازی های آسیای مدال بگیریم آن هم از جنس طلا!

ازش خواستیم و پرسیدیم که سقف آرزوهایش کجاست و او پاسخ داد:

باید بگم آرزوهای من هیچوقت سقفی نداشته و نخواهد داشت. آرزوها آنقدر وسعت دارد که نمی شود برایش یک جایی را تعیین کرد. حالا یک سقفی را بخواهیم در نظر بگیریم، نه نمی شود! این در زندگی من هیچ جایی ندارد. اما می شود اهدافی را جلوی پاهات بچینی و دونه دونه بهشون برسی. رشته ما رشته گروهی است و المپیکی نیست ولی بزرگترین هدف من در ورزش این است که در یک رشته انفرادی در المپیک حضور پیدا کنم و مدال المپیک کسب کنم. اکثر ورزشکاران این خواسته را دارند و از خودشون این انتظار را دارند. حالا بنا به شرایط یا هرچیزی نمیتوانند به آن برسند. اما بزرگترین هدف ورزشی من کسب مدال المپیک است. که اگه همه چی بخوبی پیش برود شاید روزی بتونم تاریخ سازی دیگری صورت بدم و به این مدال هم دست پیدا کنم.

هدف دیگری که از این زندگی برایم مشخص کردم، همینطور که خیلی کم ازش گفتم، حیوانات و محیط زیستی هست که در آن دارم قدم برمیدارم و نفس میکشم، آن را هم تا جایی که بتوانم و‌ تا جایی که از دستم بر بیاید ولی خب به دید بقیه انگار بیش از حد و اندازه است ولی این نیست، همه اینکارا وظیفه انسانی همه ماهاست که انشالله خبرهای خوبی هم از این موضوع به گوش شما خواهد رسید که امیدوارم به خوبی و خوشی بتونم آنرا اجرا کنم.

از از حس پوشیدن پیراهن تیم ملی برای ما گفت :

پوشیدن لباس تیم ملی برای همه یک آرزو است. حتی آنهایی که یک ورزشکار خیلی معمولی هستند یا حتی کسانی که ورزشکار نیستند! حسی را به آدم میدهد که شاید بزرگترین داشته ها هم این حس را به آدم ندهد! شاید با ارزش ترین داشته های آدمی این حس را در انسان بوجود نمی آورد. باز هم من این دنیا را شکر میکنم که توانستیم این لباس مقدس تیم ملی را به تن کنم و دل خودم و همه هموطنان عزیزم را شاد کنم.

ترانه از حس و حالی که دریا به خودش میدهد صحبت کرد و عنوان کرد :

زیباترین و عظیم ترین حس، حسی است که از دریا و ساحل و آب و رودخانه و از همه این‌ها می شود گرفت! در هر شرایط جوی که باشی یک حس جدیدی بهت دست میده، آنهایی که هنوز آنرا تجربه نکردند و با آب نتوانستند ارتباط بگیرند به نظر من هنوز نتوانستند زندگی کنند.

در پایان گفت‌وگو، ترانه آرزوهای قشنگی برای همه داشت؛ در آخر این را بگویم که زندگی خیلی کوتاه است، کوتاه‌تر از چیزی که تا حالا درکش کردند، پس بیاییم انسان باشیم، قدم درست برداریم، خیرخواهانه رفتار کنیم و بزرگترین اهداف‌مان را دانه دانه بچینیم و به آنها برسیم.

ما انسان‌ها آنقدر بزرگ و قوی هستیم که می‌توانیم به هر چیزی که بخواهیم، برسیم. در این مسیر امیدوارم که برای کسی سنگ پرت نکنیم و کسی هم اگر به سمت شما سنگی پرت کرد، هیچ عکس‌العملی نشان ندهید، به امید زندگی بدون حسرت برای تمامی عزیزان.

ساحل مازندران علاوه بر پرورش ورزشکاران و قهرمان بسیار، می‌تواند موقعیتی عالی برای جذب توریست ورزشی باشد به شرطی که امکانات لازم برای جذب گردشگر در سواحل استان مازندران فراهم گردد.

هیچ فرقی بین ساحل مازندران و ساحل جزیره کیش وجود ندارد! اما تجهیزات و امکانات آنها کجا و تجهیزات و امکانات مازندران کجا! کافیست کمی توجه بیشتر صورت گیرد تا ساحل مازندران از این حالت ِپر از زباله به منطقه‌ای برای درآمدزایی و اشتغال‌زایی تبدیل گردد، فقط باید بخواهیم و بخواهند تا بتوانند بسازند! قدر این نعمت خدایی را بدانیم ..

آنچه که دست‌اندرکاران مدیریت شهرهای ساحلی جهان با ارائه طرح‌ها و ایده‌های مختلف به دنبال آن هستند، بسترسازی و ایجاد زیرساخت‌های متناسب، با هدف استفاده بهینه از سواحل، در راستای جذب گردشگر و توسعه صنعت توریسم است.

در عرصه جهانی برای گردشگری اَشکال مختلفی تعریف شده که در زیرمجموعه‌های آن گردشگری مذهبی، تفریحی، نظامی و فضایی، سیاسی، بازرگانی، طبیعت‌گردی، اجتماعی، فرهنگی، آموزشی و علمی، درمانی و ورزشی قرار دارد. آنچه که امروز جای خالی آن در سواحل شمال کشور بیش از همه‌ اَشکال گردشگری محسوس است، «توریسم ورزشی» و یا همان «گردشگری ورزشی» است.

توریسم ورزشی، نوع سفری است که به دلایل غیرتجاری به صورت رسمی و غیررسمی و بر پایه تفریح و تماشای یک و یا چند رشته ورزشی و تشویق ورزشکاران حاضر در یک رویداد، به صورت کوتاه‌مدت تعریف شده که در داخل یا خارج از کشورها صورت می‌گیرد.

در همین راستا در برخی از استان‌های شمالی، اقداماتی انجام شده ولی آنچنان که بایدوشاید، نتوانستیم این مسیر را به درآمدزایی و اشتغال پایدار ِساحل‌نشینان هدایت کنیم.