ارزنده: فوتبال ۹۰ درصد بودجه ورزش را می‌خورد/دوومیدانی کاران زیرآب هم را می‌زنند

به گزارش مازند اسپرت (مازند ورزش)،دوومیدانی از رشته‌های پایه و پر مدال در بازی های آسیایی و المپیک محسوب می‌شود و کشورهایی که در این رشته سرمایه گذاری کرده‌اند، در رتبه‌های اول این بازی ها قرار می‌گیرند و موفق هستند، اما با وجود دانستن این علم، توجهی در ایران به آن نمی‌شود و همیشه در میان فدراسیون‌هایی است که کمترین بودجه را دریافت می‌کند و روسا و سرپرستانی برای آن انتخاب می‌شوند که نه تنها کمکی به پیشرفت نمی‌کنند، بلکه چرخ‌های این رشته را به عقب هم هُل می‌دهند.

آنچه مثل روز روشن است اینکه دوومیدانی ایران چند سالی است که حال و روز خوبی ندارد و قهرمانان زیادی به خاطر سوء مدیریت‌ کنار گذاشته شده یا خداحافظی کرده‌اند. تا چه زمانی این رشته باید چوب بی تدبیری‌ها و کج سلیقگی‌ها را بخورد؟

مگر این رشته مدال المپیک کسب نکرد؟ چرا بعد از آن توجهات بیشتر نشد که به دو یا سه مورد برسد؟ مسئولان ورزش هر زمانی که صحبت می‌کنند روی وجود استعدادهای زیاد تاکید می‌کنند، اما چه کسی باید آنها را پرورش دهد؟ واقعیت این است که نه استعدادی را پرورش می‌دهند و نه موجودی فعلی را حفظ می‌کنند.

یکی از موجودی‌های فعلی که سابقه دو حضور در المپیک را دارد، محمد ارزنده، رکورددار پرش طول است که در دوره مدیریت قبلی فدراسیون کنار گذاشته شد، در حالی که هیچ استعدادی هم وجود نداشت. ارزنده می‌گوید ورزش کشور از بیت المال برای او هزینه کرده تا به رکورد ۸ متر برسد، اما چرا رهایش می‌کند؟ او گریزی هم به فوتبال و وزارت ورزش می‌زند و از بی عدالتی رخ داده در ورزش گلایه دارد. او معتقد است رشته های دیگر به خاطر توجهی که به فوتبال می‌شود، در حال نابودی هستند.

* فوتبال ۹۰ درصد بودجه ورزش را می‌خورد

*هرکسی رابطه داشته باشد، بیشتر گیرش می‌آید

*در ۵ سال اخیر طلایی ترین دوران ورزشکاران هدر رفت

* سیستم انتخابات فدراسیون‌ها ۱۰۰ درصد غلط است

* چرا مدیران ضعیف بازخواست نمی‌شوند؟

* دوومیدانی کاران زیرآب هم را می‌زنند

* ساختار اصلاح نشود، ۲۰ سال دیگر هم اتفاقی نمی‌افتد

مشروح گفت‌وگوی محمد ارزنده با فارس را در زیر می‌خوانید:

فارس: وضعیت بدنی ات چگونه است؟

در حال تمرین هستم، اما هیچ مسابقه‌ای نیست. ویروس کرونا همه مسابقات را لغو کرده و دوومیدانی هم چون در ارتباط هستیم، خطرناک و سخت است. هنوز با این شرایط دنیا کنار نیامده است.

فارس: قرار بود یک مسابقه جایزه بزرگ هم در تهران برگزار شود، اما لغو شد.

برگزار می‌شد خوب بود، اما اینها مسئله‌ای ندارد و تنها چیزی که حال دوومیدانی را خوب می‌کند پول است. امسال مثلا قرار بود المپیک برگزار شود، اما با کدام بودجه ورزشکاران قرار بود آماده شوند؟ ما فقط می‌شنویم که مثلا ۳۰ میلیارد پرسپولیس بدهی دارد ۵۰ میلیارد استقلال و … مربی خارجی می‌آورند با چه مبالغ سنگینی و نمی‌دانم اینها از کجا تامین می‌شود که بقیه رشته‌ها اندر خم یک کوچه‌اند. حال ورزش کشور خراب است.

فارس: معتقدی بودجه ورزش عادلانه تقسیم نمی‌شود؟

اصلا عدالت کجا بود. در ورزش ما بی عدالتی موج می‌زند. جلوی این مسائل را باید وزیر ورزش بگیرد. چند سال است که می‌گویند که باید این دو باشگاه مطرح خصوصی سازی شود، خب چرا نمی‌کنند؟ سالی ۱۰۰ میلیارد بودجه را می‌بلعند، آخر سر هم به یکدیگر فحاشی و توهین می‌کنند. بازدهی این پول کجا می‌رود؟ نمی‌گویم به اینها کمک نکنند، اما چرا باید دولتی باشند. زودتر وارد بورس کنید. ورزش کشور به خاطر اینکه ۹۰ درصد بودجه به فوتبال می‌رسد، از بین رفته است.

فارس: گفتی پول حال دوومیدانی را خوب می‌کند، درست، اما زمان ریاست کیهانی پول خوبی بود، در نهایت به کجا رسید؟

سیستمی که وزارت ورزش در پیش گرفته باعث شد اتفاقی بیفتد که کیهانی بیاید و رئیس فدراسیون شود. از زمان ریاست همین فرد ۸۰ درصد سرمایه دوومیدانی از بین رفت. مدعی نیستم که من سرمایه دوومیدانی هستم، اما وقتی به این جایگاه رسیدم برایم از بیت المال هزینه شد. به خاطر احترام به بودجه بیت المال مرا رها نکنید و به سراغ دیگری بروید. اصلا مگر کسی هست؟ اگر دوومیدانی ایران ۸ پرنده ۸ متر داشت آن زمان برای هرکسی که بهتر بود، هزینه می‌کردید، اما وقتی که نیست، چرا حمایتش نمی‌کنید؟ برادران صمیمی، کاوه موسوی، لیلا رجبی و پژمان قلعه نویی کجا هستند؟

دوومیدانی که به سن نیست بلکه رشته رکوردی است. چند میلیارد خرج این افراد شده چرا به راحتی رهایشان می‌کنید. ورزش برای ما هزینه کرد و ما هم جوانی و وقت مان را گذاشتیم. شاید اگر شغل دیگری می‌رفتم موفق تر بودم. هیچ چیز ما در ورزش سر جای خود نیست و به خاطر اینکه سلیقه یک فرد با ورزشکاران همخوانی نداشت همه را کنار گذاشت. بدبختی ورزش ما همین است.

فارس: دو سهمیه المپیک داریم،  به نظرت با این وضعیت می‌توانیم سهمیه بیشتری بگیریم؟

با این شرایط خیر. به ۱۰ ورزشکار برتر که شانس کسب سهمیه هستند، ۳ میلیون تومان پول داده‌اند، آیا با این مبلغ می‌توان سهمیه گرفت؟ غیر از سهمیه، انتظار مدال المپیک هم دارند. نمی توان با ۳ میلیون جلوی حریفی رقابت کنیم که ۲۰ میلیارد هزینه اش شده و تا دندان مسلح است. حداقل خودمان را سرکار نگذاریم. ورزش حرفه‌ای پول می‌خواهد. اگر مدال می‌خواهیم باید هزینه کنیم.

اگر بودجه ندارید یک جوان را وارد ورزش نکنید که آخر به چیزی نرسد و نتواند دل بکند. چقدر ورزشکار مستعد داشتیم که نتوانستند هدایتش کنند و هدر شد. نه هدایت می‌کنند نه حمایت. مگر یک ورزشکار چقدر می‌تواند ورزش کند؟ ما خیلی پوست‌مان کلفت بود که مانده‌ایم. ۲۰ سال در دوومیدانی هستم، اما ای کاش یک بار هم شرایط خوب این رشته را می‌دیدیم.

فارس: اما برخی از دوومیدانی کاران هم شرایط خوبی داشته اند.

بله می‌بینیم که برای برخی ورزشکاران هست برای برخی نه. هرکسی رابطه داشته باشد، بیشتر گیرش می‌آید. در این رشته هم پارتی بازی می‌شود. هرکسی را دوست دارند در مسیر حمایت می‌کنند و هرکسی را هم دوست ندارند به هر طریقی خارج می‌کنند. به ظاهر آدم دلسوز زیاد داریم که دنبال کارها افتاده‌اند که کسی بیاید که خوب باشد، اما آن زمان که ما ۱۰ ورزشکار بیانیه دادیم، چرا یک نفر از این دلسوزان پیدا نشد که جلوی حذف ورزشکاران گرفته نشود؟ وقتی این شرایط به وجود می‌آید در تقسیم سکه ها هم سلیقه‌ای عمل می‌کنند.

فارس: قبول داری بیشتر اتفاقات ناگوار دوومیدانی در دوره قبلی افتاد؟

بله.در ۵ سال اخیر طلایی‌ترین دوران خیلی از ورزشکاران هدر رفت. فکر می‌کنم اگر ورزشکار کمتر باشد، برای مسئولان بهتر است، چون باید هزینه بیشتری کنند. گفتند به دنبال استعدادیابی و جوانگرایی هستیم، چرا اتفاقی نیفتاد؟ نه قهرمانان را حفظ کردند، نه استعدادی را پرورش دادند، متاسفانه کسی هم آنها را بازخواست نکرد. حال همه ورزشکاران خراب است و هیچ دادخواهی نیست که به داد ورزش برسد. من می‌دانم که یک ورزشکار اگر بخواهد به رکورد ۸ متر برسد چقدر باید راه سختی برود.

فارس: نه تنها بازخواستی نیست بلکه دوره بعدی هم نامزد می‌شوند.

چرا باید اینطور باشد. حتی به خودشان اجازه می‌دهند که دنبال ابطال انتخابات باشند. متاسفانه همین افراد دغدغه دوومیدانی کاران را نمی‌داند. الان یک جفت کفش تخصصی ۵، ۶ میلیون تومان و قرادادش چقدر است؟ ۱۰ میلیون. آن هم خیلی از باشگاه‌ها کامل نمی‌دهند و خود من از سال ۹۵ از ذوب‌آهن طلب دارم.

فارس: رئیس قبلی فدراسیون گفته بود باشگاه وارد دوومیدانی می‌کند، اما این اتفاق نیفتاد، چرا افرادی که به وی رای دادند او را بازخواست نکردند؟

چون رئیس هیات منافعش در این است که با رئیس فدراسیون همراه باشد. افرادی بودند که در اداره کل ورزش استان شان تحویل شان نمی‌گرفتند، اما در فدراسیون پست گرفتند. با این شرایط چرا نباید حمایت کند؟ رئیس فدراسیون هم دوست دارد که یک عده افراد بله قربان گو کنارش باشند. البته افراد زیادی هم نتوانستند با او کار کنند.

فارس: چرا وزارت ورزش این افراد را دوباره تایید صلاحیت می‌کند؟

نمی‌دانم باید از خودشان بپرسید. موضوع سیاسی است نه ورزشی. به نظر من سیستم انتخابات در ورزش ایران ۱۰۰ درصد غلط است، چون وقتی رئیس یک هیات صاحب رای می‌شود راه رانت باز می‌شود. رئیس فدراسیون هم برای رای گرفتن باید قول هایی را بدهد که به دهن رئیس هیات شیرین بیاید. وقتی هم رئیس شد باید قول خود را عملی کند که قانونی نیست. در این شرایط است که دیگر کار از سیستم ورزشی خارج می‌شود.

فارس: یکی از این موارد حضور در سفرهای برون مرزی است.

بله. این از همان موارد رانت است. اگر هم عملی نشود، رئیس هیات در ادامه علیه اش مصاحبه می‌کند. برای این است که سیستم انتخابات ورزشی بیمار است و باید درمان شود که نمی‌شود، چون هر وزیری می‌آید، دوست دارد افراد خود را در هیات و فدراسیون قرار دهد. منِ ورزشکار شاید یکی دو سال دیگر ورزش را کنار بگذارم، اما با امثال من که ۲۰، ۲۵ سال در این ورزش بودند و افتخار آفرینی کردند، خوب رفتار نشد. باز هم ما یک روزهای خوبی را دیدیم، وای به حال آنهایی که تازه وارد این رشته شده‌اند و جوانتر هستند.

سال گذشته یک خودرو داشتم و فروختم در ورزش هزینه کردم، اما یک نفر هم نبود که دلش بسوزد و پیگیر کارها باشد. اصلا برایشان اهمیتی نداشت که ارزنده باشد یا نباشد. سال ۲۰۱۶ هم خودم هزینه کردم و سهمیه گرفتم، گفتند هزینه را می‌دهیم، اما این اتفاق نیفتاد. باز هم یک زمینی را برای تمرین و هزینه هایم فروختم که الان یک میلیارد قیمت آن شده است. این نوع ورزش هرچه داشتیم را از ما گرفت. چرا هزینه از جیب من باشد و افتخار برای آقایان؟

فارس: یعنی امیدوار نیستی که شرایط درست شود؟

با این شرایط چطور باید امیدوار باشم؟ ۲۰ سال دیگر هم هیچ اتفاق مثبتی در دوومیدانی نمی‌افتد. چون در دوومیدانی افراد کوچکی هستند که بزرگ فکر نمی‌کنند.

فارس: ظاهرا از خود دوومیدانی‌کاران هم گلایه داری؟

یک ورزشکار برای اینکه امکانات بیشتری بگیرد، زیر آب مرا می‌زند. بالا رفتن خود را در کوچک کردن دیگران می‌بیند. رئیس فدراسیون یا رئیس هیات ۴ سال می‌آید و می‌رود، اما در نهایت ما ورزشکاران هستیم که می‌مانیم. خودمان را خراب نکنیم. شرایطی پیش آمده که باور کنید دوست ندارم به پیست بروم و در خانه و پارک تمرین می‌کنم فقط به خاطر اینکه برخی افرادِ کوچک را نبینم. تا کی می‌خواهند این مسیر را بروند؟

فارس:  برای انتخابات آیا نماینده ورزشکاران که می‌خواهد رای دهد، نظر سایر دوومیدانی کاران را می‌پرسد؟

خیر. اصلا معیار اینکه یک ورزشکار به عنوان نماینده انتخاب شود، چیست؟ قطعا او هم خودش را می‌بیند و از رئیس فدراسیون قول می‌گیرد. این خانه از پای بست ویران است. خشت اول در ورزش ایران کج گذاشته شده و تا ثریا هم کج می‌رود. فقط دنبال درمان موقت هستند و نمی‌خواهند کار اساسی کنند. این سیستم بیمار است و باید درمان شود. اگر خود ما ورزشکاران بخواهیم همه چیز درست می‌شود. تا وقتی که ما نخواهیم آنها یک نفر را که مال این رشته نیست به دوومیدانی تحمیل می‌کنند.

فارس: یعنی اگر ورزشکاران با هم باشند، وضعیت بهتر می‌شود؟

اگر والیبال و بسکتبال به این جایگاه رسیده به خاطر این بوده که ورزشکاران آن پشت هم بوده‌اند، اما دوومیدانی چون ورزش انفرادی است هرکسی می‌خواهد کار خود را بکند و ساز خود را بزند. من اگر فقط به فکر خودم بودم الان دو مدال المپیک داشتم! به عنوان مثال چند سال به خاطر مبالغ پایین قرارداد نبستم و در لیگ شرکت نکردم، اما در نهایت دیدم که تنها مانده‌ام و افراد دیگر به خاطر یکی دو میلیون بیشتر قرارداد بسته‌اند.

وقتی یک سال کسی قرارداد پایین نبندید، به هرحال یک اتفاقی می‌افتد. تا زمانی هم که پول وارد این رشته نشود، هیچ موفقیتی حاصل نمی‌شود. مگر می‌شود یک ورزشکار با نان خالی تمرین کند؟ چطور انتظار داریم با کشوری که برای ورزش هزینه می‌کند و برنامه دارد، رقابت کنیم؟ ورزشکار داریم که سهمیه المپیک بگیرد را کمکش نمی‌کنیم بعد کسی را به اردوی خارجی می‌فرستیم که هیچ شانسی برای سهمیه ندارد.

فارس: صحبت پایانی؟

همه ما یک دوره حرفه‌ای داریم و بعد هم می‌رویم، اما تنها خود ما دوومیدانی کاران می‌توانیم این رشته را درست کنیم.