یکشنبه سیاه، شانزدهم اردیبهشت ۱۳۸۰/روایت آن روز شوم!

به گزارش مازند اسپرت (مازند ورزش)،بین دو نیمه بود که ناگهان صدای شکستن و خردشدن آمد. تا فاجعه کامل شود ۵ ثانیه هم نکشید. هزاران نفر روی هم تلنبار شدند. کاری ساخته نبود جز فریادهای خدایا خدایا که از همه جا به گوش می رسید. صدها تن مصدوم شدند و دو نفر به شدت دچار عارضه نخاعی و هنوز روی ویلچر نشسته اند. خبر بدتر درگذشت دو مازنی بود. آنها رفتند فوتبال تماشا کنند اما کیانی و فرجی زنده یاد شدند لااقل میان کلمات فوتبالی ها که آن روز نحس را فراموش نمی کنند.

یکشنبه سیاه اسمش شد، دقیقا ۱۶ اردیبهشت سال ۸۰. ورزشگاه شهید متقی ساری محل برگزاری دیدار حساس جام حذفی شد. پرسپولیس به نوشهر آمد تا با شموشک جوان و جسور بازی کند شورای تامین استان اجازه بازی در ورزشگاه شهدای نوشهر را نداد ولی در ورزشگاه شهید متقی موافقت شد.

بازی در روزی غیر معمولی آغاز شد. جمعیت به شکل واضح بیشتر از حد گنجایش وارد شده بودند، شاید قریب به ۳۰ هزار نفر در ورزشگاهی که به زور هم ۱۰ هزار نفری نمی شد! درب را شکستند و هر که پشت آن بود به دور زمین بازی آمد. خیلی ها هم رفتند روی سایه بان های اطراف نشستند بخصوص در کناره جایگاه ویژه که تعدادشان بیش از ۳۰۰ نفر بود.

شموشک در همان شروع بازی گل زد. آنهم نه یکی، که تا پایان نیمه دوم با دبل سهراب انتظاری دو تا. وقتی به رختکن رفتند و بازگشتند اتفاق ناگوار افتاد. ناگهان تیر آهن ستون شده که پیر بود و فرسوده شکست و تمام کسانی که روی سایه بان بودند بر سر کسانی افتادند که برای فرار از افتادن تیرآهن به سمت فنس های محافظ مقابل دویدند. حادثه چنان سریع ضربه زد که تاب دفاع نبود.
برخی اندک که احساساتی شده بودند به آتش زدن ورزشگاه از شدت شوک این حادثه پرداختند. پرسپولیسی ها با علی پروین در رختکن حبس شدند و ساعاتی تلخ و به شدت غمبار رقم خورد.

پرسپولیس به احترام درگذشتگان حادثه دیگر به جام حذفی ادامه نداد و شموشک به دور بعدی صعود کرد و سپس حذف شد. سهراب انتظاری به پرسپولیس پیوست و معروف شد، کیانی و فرجی هم به زیر خروارها خاک رفتند و ورزشگاه شهید متقی ساری هم شد متروکه، انگار فقط همین ورزشگاه باید تقاص می داد.