آرمان عطایی: عاشق ورزش هستم و چیزی نمی تواند جلوی مرا بگیرد/ از شهردار ساری سپاسگزارم

به گزارش مازند اسپرت (مازند ورزش)،اصالتی آذری دارد اما زاده ساری است و در ساری رشد کرده. جوان رعنایی که شاید اگر گرفتاری هایی زندگی شخصی اش و صد البته مصدومیت های گاه و بیگاهش مانع مسیر ترقی اش نمی شد، بیراه نگفته ایم که شاید امروز باید از او بعنوان قهرمان ملی یاد نموده و در رثایش قلم فرسایی می کردیم.

او اما هنوز جا برای خودنمایی دارد و در صحبت هایش این موضوع پُر پیداست که می خواهد قُللی را فتح کند که نامش بر تارک ورزش پر افتخار ایران بدرخشد و به عنوان یک دلاور نام آور جاودانه شود. او پس از حضوری نسبتاً موفق در کاراته و جودو حالا عضو تیم ملی کشتی تسلیمی (گراپلینگ) ایران می باشد و قرار است در رقابت های قهرمانی جهان در باکو به میدان برود.

گپ و گفت خودمانی و صمیمی با آرمان عطایی را در زیر می خوانید:

آرمان ابتدا خودت را معرفی کن.
آرمان عطایی هستم متولد سال ۱۳۶۸ در شهرستان ساری

ورزش را چطور آغاز کردی؟
از سن ۷ سالگی وارد رشته کاراته در رده نونهالان شدم. در همان رده یک طلا و یک برنز در مسابقات قهرمانی کشور کسب کردم. بعد از آن بدلایلی رشته کاراته را کنار گذاشتم و در رشته جودو مشغول فعالیت شدم.
الان حدود ۱۷ سال است که جودو کار می کنم. در این ۱۷ سال عنواین زیادی در سطح کشور کسب کرده ام. مدال طلا و نقره جوانان کشور، طلای دانشجویان پیام نور کشور و… را به دست آورده ام. سابقه حضور در لیگ برتر جودو برای چندین دوره را نیز در کارنامه ام دارم.
متاسفانه در این بین یک آسیب دیدگی نابهنگام باعث شد تا یکی دو سالی از جودو دور باشم و مجبور شوم کِتفم را جراحی کنم و دوباره به میادین برگردم. در کنار جودو به کشتی آلیش هم مشغول هستم. در آلیش هم سه مدال طلای قهرمانی کشور را در سه سال پیاپی کسب کردم.

از مقام ها و افتخارات بین المللی ات بگو؟
مدال نقره کشتی آلیش جوانان آسیا را کسب کردم و بعد از آن به خاطر شرایط خانوادگی ام دو سالی ورزش را کنار گذاشته بودم. مجدداً به عرصه برگشتم و کشتی تسلیمی و آلیش را با هم کار می کنم. نقره مسابقات کشتی تسلیمی قهرمانی کشور ار کسب کردم و در مسابقات کشتی تسلیمی قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۶ قرعه من به حریفی از اسرائیل خورد که از رقابت با او خودداری کردم.

از لحظه ای که خبر برخوردت با حریف اسرائیلی را شنیدی و اینکه باید از دور رقابت ها کنار می رفتی برایمان بگو.
اسرائیل در همه اوزان نماینده داشت. از تیم ایران متأسفانه یا خوشبختانه تنها وزنی که با حریف رژیم صهیونیستی برخورد کرد، من بودم. اول که شنیدم بسیار ناراحت شدم چرا که ۴ ، ۵ ماه مداوم در اردو بودم و تمرینات بسیار سخت و طاقت فرسایی را زیر نظر مربی ایتالیایی ام پشت سر گذاشته بودم و خیلی امیدوار بودم که به روی سکو بروم اما خب قسمتم اینطور بود دیگر.

در بازگشت از آن مسابقات که از رقابت با حریف اسرائیلی خودداری کردی آیا مورد توجه و تجلیل مسئولان قرار گرفتی؟
تنها برنامه ایی که برایم تدارک دیدند در هفته تربیت بدنی و در نماز جمعه با حضور مسئولان بود که مراسم کوتاهی را برگزار کردند و مبلغ ناچیزی که قابل عنوان کردن نیست را به بنده هدیه دادند!!

فقط؟
فقط (با خنده)

خب. گفتی از ۷ سالگی ورزش را آغاز کردی. در حالیکه کمتر ورزشکاری با این سن کم استارت می زند. این نشان از علاقه خاصت دارد.
شرایط زندگی من و خانواده ام نه بد بود و نه بسیار عالی. می توانم بگویم شرایط جالبی نبود. من زاده محله آذربایجانی های ساری هستم. به خاطر شرایط محله مان ۹ سالی است که خانه را تخلیه کرده ایم و در جای دیگری مستأجر هستیم. با این حال از همان کودکی علاقه خاصی به ورزش داشتم و از آنجا شروع کردم.

لا به لای صحبت هایت گفتی که چند باری و در چند مقطع ورزش را رها کردی اما مجدداً برگشتی. فکر کنم این از همان عشق و علاقه ات نشأت می گیرد. درست است؟
پدر من روی وسیله نقلیه سنگین کار می کرد و زیاد در محیط خانه نبود. به همین خاطر کارهای خانه بیشتر روی دوش من بود. به همین خاطر طبیعتاً باید خانواده را به ورزش ترجیح می دادم. البته بعد از مدتی که وضعیت بهتر شد دوباره ورزش را شروع کردم. البته که در این بازگشت ها عشق و علاقه ام بسیار اثرگذار بود. من عاشق ورزش هستم و چیزی نمی تواند جلویم را بگیرد.

وضعیت حال حاضرت چطور است؟
در حال حاضر از ۱۸ تا ۲۸ شهریور اردوی تیم ملی هستیم و بعد از آن عازم باکو برای مسابقات قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۷ خواهیم شد. این مسابقات ۷ مهرماه آغازمی شود.

وضعیت اردوها و امکانات تان چطور است؟ معمولاً ملی پوشان رشته های مختلف ورزشی گله دارند.
والله تا اینجای کار آقای رسول خادم به عنوان رئیس فدراسیون کشتی برایمان کم نگذاشته و در این سه سالی که در کشتی تسلیمی شروع به فعالیت کرده ایم امکانات مان خوب بوده است. من از شرایط راضی ام.

 و صحبت های پایانی ات…
جا دارد از آقای عبوری شهردار محترم ساری که در سال قبل برای اعزام به مسابقات جهانی ما را مورد حمایت خود قرار دادند، تشکر کنم. با لطف ایشان، بنده در شهرداری ساری هم مشغول به کار شده ام و از این بابت بار دیگر از ایشان تشکر می کنم.