دیگر قباحت ندارد! خیلی وقت جامعه و خانواده مازندرانی مرد سالار نیست. امروزی و مدرن فکر می کنند و البته مقید هستند به آنچه در شرع و عرف به آن توصیه و تاکید شده است.

به گزارش مازند اسپرت ؛ حالا خانم های مازنی هم مدال می گیرند. خیلی بیشتر از قبل یا بهتر است بگوییم برخلاف گذشته.
این ۱۰ سال اخیر برایمان فرق می کند و ورزش مان تک محور قلمداد نمی شود. پیش از این در سطح بانوان هیچ نبودیم و مشکلی هم با آن وجود نداشت اما با گذر از آن سال های بی تفاوتی، ورزشی داریم که در بانوان هم مثل آقایان مدال آور است.
 ورزش بانوان برای اینکه اعتماد به نفس لازم را پیدا کند محرک می خواست. چند پیشاهنگ و سد شکن نیاز داشت که این باور را برسانند که امکان دارد پا به پای مردان مدال بگیرند و مازندران را از تک قطبی بودن نجات دهند.
اگر چه مردانی همانند امیر پریچهره مدیر کل و سعادتمند معاونت ورزشی وقت ورزش و جوانان استان کمک حال بودند اما برخی بانوان این وظیفه بزرگ را بر دوش کشیدند که به این حوزه در بسته و کم رو انرژی درونی و روانی ببخشند.
آنها در عرصه ای قدم گذاشته اند که سالیان سال هیچکس برایش قدم برنداشته بود و تلاش ها عبث تلقی می شد ولی به آرامی درب ها گشوده شد و پای ورزش بانوان استان نه تنها به موفقیت های ملی گشاده شد بلکه از مرزهای کشورمان نیز فراتر رفت.
چند تن در این رنسانس نقش آفرینان اصلی بودند و کاری کردند که ورزش بانوان به خود بقبولاند، شایستگی آن را دارد که به کیفیت ورزش استان جلای تازه ای دهد.
با آنها به اختصار آشنا شوید گو اینکه شناخته شده هستند و این چند سطر هم کفاف بازگویی تلاش هایشان را نمی دهد.

 

مریم کیومرثی

با اینکه سن و سالی ندارد اما لقب مادر ورزش استان زیبنده اوست. این کیومرثی بوده که به ورزش بانوان جسارت بخشید. خودش بازیکن تیم های استان در جوانی بود و مدارج کار را در دستگاه ورزش سپری کرد تا اینکه با ایجاد معاونت ورزش بانوان مازندران یک تنه سردرمدار حقوق آنان شد. در آن وانفسا که کسی به ورزش بانوان وقعی نمی نهاد مجموعه مدیریت ورزش استان را با خود همراه کرد و بارها برای احقاق حق بانوان ورزشکار فریاد کشید و به مجادله پرداخت. در مدت زمان تصدی معاونت ورزش استان پای زنان محکم و با اراده را به هیات های ورزشی باز کرد اما کار بزرگش وقتی بود که در مراسم تجلیل از برترین های ورزش استان برای نخستین بار یک بانو را در کنار مهدی تقوی قهرمان جهان در آن سال قرار دارد. در سال ۸۶ بود که ملیحه فضلی قهرمان ووشو بطور مشترک با مهدی تقوی قهرمانان سال شدند که همین اتفاق باعث دگردیسی عظیم در ورزش استان و بیرون آمدن خانم ها از کنج عزلت شد. او در تولد و معرفی بسیاری از ستاره های کنونی ورزش استان نقش داشت و با پافشاری و پایمردی سرسختانه اش به ورزش مازندران یادآوری کرد که باید تعادلی را در میزان توجهات ایجاد کند. حاصل سال ها ایستادگی اش همین شد که دیگر کسی در مازندران ورزش بانوان را نادیده نمی گیرد. کیومرثی که به تازگی بازنشست شده آنقدر مدیر پرتوانی بوده که در یک تقابل عجیب بین چند هیات ورزشی، سرانجام نایب رییسی تکواندو را برگزید. کنار رفتن او از بدنه ورزش یک خسران بزرگ می بود. او همچنان به ورزشی ها یاری می رساند و هیچکس دوست ندارد بازنشستگی این بانوی همیشه ماندگار در تاریخ ورزش استان را باور کند.

آرزو مقدوری

بانوان محجوب مازنی به همان درد ناراحت کننده مردان دچار بودند که اگر حق شان در ورزش تضییع می شد، به راحتی می پذیرفتند. برای اینکه خانم ها به اندازه توان خود مورد توجه تیم های ملی قرار گیرند آرزو مقدوری مثال بارزی است. او با رسیدن به سرمربیگری تیم ملی این تابو را شکست که زنان استان قدرت و غنای هدایت تیم های ملی کشورمان را ندارد. او با تلاش زیادش و توانی که در اجرای صحیح وظایفش داشت، همگان را مجاب کرد تا به قابلیت هایش احترام بگذارند. مقدوری در مدتی کوتاه پس از قهرمانی در کاپ کیک بوکسینگ گرجستان و داوری در میادین ملی به رهبری تیم ملی ووینام رسید که تا آن زمان هیچ بانوی مازنی به چنین درجه ای نرسیده بود. این موفقیت زمانی تکمیل شد که مقدوری در پیکارهای جهانی اسپانیا به قضاوت پرداخت و از معدود داوران ایرانی زن شد که توانسته اند در عالیترین سطح رقابتی داوری کنند. این بانو حتی عضوی از کمیته داوری فدراسیون شد تا در این بخش هم کارآیی اش را عیان کند. مقدوری در انگیزه افزایی در مربیان استان نقش موثری داشت.

مریم صفایی

ووشوی مازندران را می توان اولین رشته فعال در بخش قهرمانی بانوان خواند و یا بهترین، که در مدت زمانی کوتاه به درخشان ترین افتخارات رسید. در این ورزش زودتر از خیلی از رشته ها به بانوان نگاه مطمئنی شد که محصول تلاش های صفایی بوده است. او به عنوان یک نایب رئیس جوان با برنامه ریزی های گسترده کاری کرد که حتی از بخش مردان پیش افتادند. کوشش زیاد این بانو ووشو را به پشتوانه هایی قابل ملاحظه رسانده است. او در همه رقابت های داخلی و حتی دستاوردهای بین المللی ووشو بهترین افتخارات را توسط مجموعه مربیان و بانوان قهرمانش بدست آورده و از این نظر در میان هیات های ورزشی استان بی همتاست.

فاطمه بوداغی

بازیکن سابق تیم های فوتبال و فوتسال استان در مقام نایب رئیس هیات مازندران توفیقات زیادی داشته است. پایه ریزی لیگ های داخلی که به معرفی پدیده ها انجامید موجب شد تا مازندرانی ها به تیم های ملی راه پیدا کنند به گونه ای که حالا در همه رده های ملی چند بازیکن از مازندران داریم. خودش سرپرست تیم ملی هم و در برخی موفقیت های ملی سهیم شد. بوداغی مدیریت بر وسیع ترین هیات ورزشی استان از حیث مسابقات و فعالیت را به خوبی انجام داده و یکی از ناظران برتر و برجسه فدراسیون فوتبال به شمار می رود.

ملیحه فضلی

وقتی در سال ۲۰۰۹ قهرمان ووشوی جهان شد ورزش بانوان استان را از انزوا خارج کرد. فضلی نخستین ورزشکار زن مازنی و ایرانی است که در دو رویداد پی در پی جهانی صاحب مدال طلا شده است. مدال های او بانوان را ترغیب کرد تا روانه فضاهای ورزشی شوند. پس از یک جین افتخار قابل توجه از ووشو به کشتی آلیش رفته و حالا عضو تیم ملی است. دلیل اصلی پر رنگ تر شدن بخش قهرمانی استان انتخاب او به عنوان ورزشکار سال بوده است، عنوانی که دیگر تکرار نشده اما هنوز اثراتش نمایان است.

سوسن حاجی پور

از اولین هایی بوده که در ورزش بانوان به عضویت تیم ملی در آمده اما برای یک دلیل دیگر برای همیشه نامی ماندگار در ورزش این خطه است. این تکواندوکا با راهیابی به المپیک ۲۰۱۲ لندن یک طلسم کهنه را شکست. او دو بار در بازی های آسیایی صاحب مدال شده اما حضورش در المپیک به عنوان یگانه بانوی ایرانی اتفاق بزرگی برای مازنی ها بود. حاجی پور اولین بانوی مازندرانی است که پایش را در المپیک گذاشت.

فاطمه چالاکی

از دوران نوجوانی عضو تیم ملی بزرگسالان کاراته شد و از این نظر بیشترین سوابق حضور در مسابقات معتبر را دارد! در دو دوره متوالی بازی های آسیایی در گوانگ ژو و اینچیون صاحب مدال شده است. نامش در تاریخچه ورزش استان اینگونه نیز ثبت خواهد شد: اولین بانوی مازنی که در بازی های آسیایی به مدال رسید. او که نمادی از پشتکار و جنگیدن ورزشکاران بانو برای دستیابی به مدال های درخشان است همچنان تا سال ها می تواند افتخار آفرین باشد.