روز شماری که ۳۶ سال به طول انجامید/ ۴ دهه انتظار برای احداث سالن ۱۲ هزار نفری !

روز شماری که ۳۶ سال به طول انجامید:

۴ دهه انتظار برای احداث سالن ۱۲ هزار نفری سرپوشیده در ساری

به گزارش مازند اسپرت ؛ ۳۶ سال قبل زمانیکه ساری میزبان مسابقات بین المللی کشتی آزاد و فرنگی بود به یاد دارم فرزند جهان پهلوان شهید غلامرضا تختی مهمان ویژه این مسابقات بود رئیس مجلس شورای اسلامی هم از مهمانان ویژه سیاسی بوده که بعد از حضور وی زمانیکه جهان پهلوان امامعلی حبیبی وارد سالن سید رسول حسینی شد سالن به حال انفجار جمعیت درآمد و حتی مسیر خیابان فرهنگ ساری نیز مسدود گردید اگرچه مسئولین سیاسی وقت از استقبال بیش از اندازه مردم از حبیبی ناخوشایند شدند حتی از وی درخواست کردند سالن را ترک کند که وی نیز پس از چند ساعت این کار را انجام داد!

تدابیری مهیا شده بود که از فردا همان روز سالن بزرگ ۱۲ هزار نفری در خیابان جویبار مجموعه ورزشی شهدای ۱۸ دی مرحوم داراب طی مراسمی با حضور مرد اول ورزش کشور ، دو نماینده ساری که در حال حاضر به رحمت ایزدی پیوستند ، مدیرکل ، فرماندار ، امام جمعه و سایر رجال سیاسی استان کلنگ احداث را به دست مبارک همگان بر زمین زده شد بلافاصله قبض های کمک های مردمی پخش شد و گاو و گوسفند و شتر و … قربانی کردند طی ۳۶ سال انواع مانورهای تبلیغاتی ، نصب تراکت و بنر و گزارشاتی هم به مردم داده شد بعدها صدها نامه با دهها امضانء از سوی استانداران ، نمایندگان ، فرمانداران و مدیران کل به مسئولین کشور ارسال شد تا به امروز حتی یک آجر هم روی آجر قرار داده نشد ؛ قابل تأمل اینکه بسیاری از حاضرین آن مراسم به رحمت ایزدی پیوستند اما از احداث آن سالن هیچ خبری نشد .

البته بنده اینگونه مانورهای بی عمل را در احداث اماکن ورزشی در شهرستان ساری بسیار ملاحظه و از نظر گذرانده ام که برای نمونه از احداث سالن سرپوشیده در شهرک سپاه بلوار کشاورز – احداث استخر شنا در خیابان وصال شیرازی – احداث سالن ورزشی در بلوار امیرمازندرانی – احداث میدان تیروکمان در بلوار دریا یاد کنم و براستی تا به کی ورزش ساری باید تا این حد مظلوم واقع شود در سویی دیگر احداث سالن سرپوشیده سید رسول حسینی نیز به زمان رژیم سابق برمی گردد و این مکان ورزشی جوابگوی خیل عظیم تماشاگران و علاقمندان به ورزش نیست ، از مخروبه ای به نام ورزشگاه شهید متقی در بافت مرکزی شهر و بی توجهی محض مسئولین امر به آن نیز حرفی نمی زنیم تا بیش از این کام برخی ها تلخ نشود اما همواره واقعیت ها تلخ است و مدیران ما تنها شعار می دهند.