اسپانسر گریزی و مرگ تدریجی ورزش !

مازنداسپرت؛ در بخش ویژه این هفته تحلیلی بر علل فرار اسپانسرها در مازندران پرداخت که در ادامه این مطلب را می خوانید :

در کشور ما باآنکه سال‌هاست ورزش به نام حرفه‌ای بدل شده است مسئله‌ی اسپانسری به آن شکلی که بایدوشاید جا نیفتاده است. در ایران برخی از اسم‌ها و برندها برای مدتی جهت مشهور شدن دست به انجام هزینه‌هایی بر روی تیم‌های ورزشی علی‌الخصوص فوتبال می‌کنند و چون درآمدی هم از این مسیر نصیبشان نمی‌شود، پس از مدتی بدون انجام تعهدات مالی خودشان از حمایت اسما مالی دست کشیده و تیم‌ها را در باتلاقی از مشکلات مالی رها می‌کنند.اما این شرایط در استان مازندران شکل فاجعه‌آمیزتری به خود گرفته است که ریشه در ضعف سیاسی و صنعتی متولیان و نمایندگان استان دارد.

برخی از استان‌ها نظیر اصفهان، آذربایجان شرقی، خوزستان، تهران و … به سبب آن‌که قطب‌های صنعتی و نفتی کشور هستند و منابع غنی مالی از این راه در دسترس آن‌ها است، اقدام به تجهیز و پشتیبانی مالی تیم‌ها و باشگاه‌های ورزشی می‌کنند.اما استان مازندران استانی ست که علیرغم تمام داده‌های خدادادی از ابتدایی‌ترین امکانات صنعتی محروم بوده که این مسئله نه‌تنها بر اشتغال استان تأثیر منفی گذاشته است،بلکه معضل بزرگی برای ورزش استان نیز محسوب می‌شود.

نگاهی به پیشینه‌ی تیم‌های ورزشی استان نشان می‌دهد که همیشه باشگاه‌های ما با فقر منابع مالی مواجه بوده‌اند و باوجود استعدادهای فراوان استانی، هرگز فرصتی برای حضور مستمر تیم‌های استان در سطح اول ورزش کشور فراهم نبوده است و حتی پس از مدتی تیم‌ها و باشگاه‌های استان مازندران منحل شده یا نهایتاً در لیگ‌های استانی مشغول به فعالیت شده‌اند. شموشک نوشهر که در زمان حیات مهندس درویش و با تدابیر ایشان حتی در سطح اول لیگ کشور حضور داشت،امروز اثری از آن نیست. ایرسوتر که حتی دیگر نامی از آن باقی نمانده است. کاله پس از چند فصل تیم داری قید فعالیت ورزشی را زده است. عمران شهرداری ساری پس از دو فصل حضور در لیگ برتر والیبال چنان نفس‌هایش به شماره افتاده بود که هفته‌های آخر لیگ را در بخش مراقبت‌های ویژه گذراند و هزاران هزار نمونه‌ی مشابه این… روی سخن توپ پُر با مسئولین سیاسی استان از نمایندگان محترم استان تا استاندار است.حالا که این عزیزان قدرت جذب منابع اقتصادی برای احداث واحدهای صنعتی پول‌ساز را ندارند، حداقل لابی‌های خود را معطوف به این مسئله کنند که منابع مالی موردنیاز برای ورزش استان را جذب کرده تا حداقل نفس‌های ورزش استان به شماره نیفتد.متأسفانه مسئولین اداره‌کننده‌ی ورزش استان در بخش مدیریتی همواره نوعی نگاه قیمومیتی به باشگاه‌ها دارند و حتی در جزئی‌ترین مسائل ورزش دخالت می‌کنند. اما زمانی که به بحث منابع مالی می‌رسیم به‌کل خودشان را از بدنه‌ی ورزش جدا می‌دانند.برخوردهایی که باعث فراری دادن اسپانسرها می‌شود از بزرگ‌ترین آفت‌ها و معضلات ورزش استان محسوب می‌شود.

این برخوردها که از سطح کارشناسان شروع‌شده و حتی در هیات های ورزشی هم‌ریشه دوانده است هیچ آورده‌ای برای ورزش استان نداشته و تنها باعث کناره‌گیری اسپانسرها و حامیان مالی و نهایتاً مرگ تدریجی ورزش استان می‌شود.در کنار این مسائل بایستی به مسئله‌ی سیاسی سازی ورزش بپردازیم.هرساله و با نزدیکی موسم انتخابات برخی از کاندیداها با در اختیار گرفتن تیم‌های ورزشی برای محبوب شدن و جذب رأی تلاش می‌کنند و پس از نیل به هدف یا عدم دستیابی به اهدافی که داشتند، از تعهدات خود سرباز زده و باشگاه‌ها را در سراشیبی سقوط قرار می‌دهند.

در ورزش بدون دروپیکر ما که برخلاف تمام دنیا ورزش به‌جای پول‌ساز بودن محل هزینه کرد هست، بایستی به شکلی با حامیان ورزشی برخورد شود که باعث حضور مجدد آن‌ها شده تا شور اجتماعی حاصل از ورزش از جامعه‌ی بدون نشاط مازندران رخت برنبندد.روزی را تصور کنید که حامیان کنونی از فضای حاکم بر ورزش دل‌زده شده و راهشان را از ورزش استان جدا کنند و مسلماً آن زمان روز مرگ ورزش استان مازندران خواهد بود.