مازند اسپرت: امروز بعد از چند هفته تبلیغات میدانی و رسانه ای و البته با اندکی تاخیر «نخستین المپیاد ورزشی شهرستان ساری» به میزبانی شهر ساری و از میدان ساعت این شهر آغاز شد و به ورزشگاه شهید متقی ختم گردید.

مقصود این مطلب انتقاد از نفس برگزاری چنین برنامه هایی نیست، زیرا هرچه تعداد این دست برنامه ها بیشتر شود روحیه و جسم مردم شاداب تر و سرحال تر و سالم تر خواهد شد و به خاطر برگزاری این مراسم باید از فرمانداری ساری و اداره ورزش و جوانان قدردانی کرد.

اما من به عنوان یک فرهنگی که اتفاقا با آقای حسین زادگان از زمانی که در بهزیستی ساری بودند تا حالا که مجددا فرماندار شده اند آشنا هستم نقدهایی جدی به برگزاری این مراسم دارم.

 

اولین نقدم این است که چرا از کسانی در تیم مدیریتی این المپیاد استفاده شده که مدام در حال تبلیغ خود برای ورود به عرصه انتخابات شورا هستند؟ پرسش من از آقای فرماندار این است که چطور شما در وقت قانونی انتخابات مانع سخنرانی شهردار ساری که هیچ نقشی در برگزاری انتخابات نداشت شدید، اما حالا در اوقاتی که اصلا وقت قانونی انتخابات نیست آنهم توسط فرمانداری که خود مجری انتخابات است از چهره های بالقوه کاندیداتوری شورای شهر سود برده اید. یا بهتر است بگویم آنها از شما سود بردند.

آیا این استفاده از پول بیت المال برای مقاصد سیاسی و شخصی نیست؟

آیا این به معنای تضاد در رفتار و گفتار فرمانداری ساری نیست؟ کار انتخاباتی برای شهردار ساری ممنوع است اما برای فرمانداری ممنوع نیست؟ استفاده از پول و زمان و مکانی که متعلق به مردم است برای اهداف انتخاباتی آنهم در لوای المپیاد ورزشی چه معنایی جز فریب افکار عمومی و ساده لوح پنداشتن آنها دارد؟

آیا این کار به معنای بدل کردن فرمانداری ساری به ستاد انتخاباتی نیست. آیا این به معنای حمایت آشکار فرمانداری از افرادی که قصد ورود به شورای شهر را دارند نیست؟

البته این ابتدای کار است و من تنها با آقایان ع ب و  آنهم به واسطه تبلیغات شبانه روزی شان در شبکه های اجتماعی برای انتخابات آشنا بودم اما شک ندارم افراد به مراتب بیشتری از دل این برنامه برای انتخابات در میدان حاضر خواهند شد.!

آیا دادستانی محترم به عنوان مدعی العموم  نباید به این مسئله ورود پیدا کرده و چرایی استفاده از این چهره ها را جویا شود؟

نقد دیگر این است که هر کسی می تواند با تعطیل کردن مدارس و مهدهای کودک و هنرستان ها خیابان های شهر را پُر کند، اما سوال اینجاست که آیا این افراد تنها سیاهی لشگر بودند یا واقعا نقشی در توسعه فضای فرهنگی و ورزشی شهر دارند.

من که خود همراه با مدرسه محل خدمتم و به ناچار در مراسم حاضر شدم به چشم دیدم که دانش آموزان پسر از هر فرصتی برای گریز از برنامه استفاده می کردند و اگرچه تعداد شرکت کنندگان در میدان ساعت قابل توجه بود اما بسیاری از آنها بعد از ویراژ اتومبیل ها و موتورسیکلت ها مراسم را ترک کرده و یا راهی کلوپ های بازی شدند و یا همه توجهشان به دختران محصل حاضر در مراسم بود.

آیا شایسته نبود برای برگزاری چنین مراسم بزرگی از انتظامات بیشتر و بهتری استفاده شود و با حضور گشت های پراکنده ارشاد وضعیت اخلاقی حاشیه مراسم مورد کنترل قرار گیرد؟

 متاسفانه من به عینه شاهد بودم که پیاده روهای خیابان جمهوری اسلامی محلی شده بود برای قرارهای عاشقانه و ردوبدل کردن شماره تلفن ها، در حالیکه قرار بود این مراسم سکوی پرتابی برای تزکیه نفس و شادابی و سلامت روح و جسم باشد، نه محلی برای قرارهای عاشقانه!

نقد دیگر این است که  قرار بر برگزاری این المپیاد به صورت شهرستانی بود اما شاهد بودیم که تعداد بسیار اندکی از روستاها و بخش های مختلف شهرستان بزرگ ساری در مراسم افتتاحیه حاضر شدند و اگر نبودند مهدکودک ها و مدارس خود شهر، به زحمت می شد کسانی را برای روز افتتاحیه جمع کرد.

ای کاش به جای تعطیل کردن مدارس و به کارگیری محصلین برای این مراسم باشکوه که برای اولین بار برگزار شد از چهره های شاخص ورزشی و فرهنگی استفاده می شد، نظم بیشتری به مراسم تزریق می شد و آن را به سمت رژه ای شکوهمند سوق می داد نه پیاده روی برای گرفتن عکس سلفی.

من از چند ورزشکار در رشته های مختلف پرسیدم که الان برنامه شما چیست،  که اظهار بی اطلاعی کردند و گفتند منتظرند تا این مراسم هرچه سریعتر تمام شود تا به زندگی شان برسند. این یعنی قرار گرفتن در عمل انجام شده و همه می دانیم اگر رقبتی قلبی در کار نباشد نتیجه خوشایند و مناسب نخواهد بود.

در پایان بد ندیدم به یک موضوع جالب اشاره کنم که ذهن مرا تا زمان نوشتن این مطلب به خود مشغول کرده است. در حاشیه این مراسم گروه موسیقی محلی مازندرانی با نوایی  شاد و دلچسب مردم را از مراسم دور کرد و توجهات را به خود جلب نمود. در این گروه دو دختر خردسال بسیار شیرین و دوست داشتنی همراه با موسیقی اقدام به رقص محلی مازندرانی کردند و همین امر باعث شد مردم هم ترغیب شوند تا از برخی از اندام هایشان استفاده کنند.

من به شخصه از طرفداران جدی شادی در شهر هستم و این عنوان «ساری شهر شادی» را نیز بسیار می پسندیدم اما سوالم این است که رقصیدن بچه های ۱۰ ساله چه فرقی با رقصیدن جوانان ۲۰ ساله دارد؟ آیا فقط دست تکان دادن و حرکات موزون با صدای تقلید شده یک خواننده لس انجلسی زشت است و حرکات موزون با نوای محلی هیچ اشکالی ندارد؟

اشتباه نشود من ایرادی به این برنامه جنبی در المپیاد  وارد  نمیکنم و اتفاقا از  طرفداران آن هستم و از فرمانداری بابت تدارک چنین مراسمی تشکر می کنم اما سوالم اینجاست که چطور طرفداران ارزش ها چشمشان را بر روی این مراسم که با تعداد به مراتب کمتری برگزا شد می بندند اما به پایکوبی در جشن میلاد پیامبر آنچنان حمله می کنند که گویا زمین به اسمان آمده است !

در نادرست رفتار آن عده اندک در جشن میلاد پیامبر در پارک ملل هیچ شکی نیست و اگر آن رفتارهای زشت و دور از شان جامعه شهید پرور ساری اتفاق نمی افتد هرگز حلاوت آن جشن باشکوه در کام مردم تلخ نمی شد، اما اگر قانون قانون است پس باید برای همه اجرا شود.

من از آنهایی نیستم که می گویند من نه عبوری را می شناسم و نه طرفدارش هستم، بلکه من از طرفداران شهردار جوان شهرمان هستم، اما این دلیل نمی شود به این انتقادها با بی انصافی نگاه شود بلکه شایسته است که حداقل شاهد ورود داستانی به موضوع استفاده از چهره های انتخاباتی آنهم در مراسمی دولتی باشیم.

امید می رود قانون برای همه یکسان باشد و کسی که خدمت می کند مورد لطف قرار گیرد نه عتاب.

خدایا چنان کن سرانجام کار

تو خشنود باشی و ما رستگار

نویسنده: س.ر.م  ـ معلم

 

پ ن : خدمت برگزار کنندگان این برنامه ی به اصطلاح ورزشی باید عرض کنیم که ، شهر ساری در حال حاضر نیازی به اینگونه مراسمات و برنامه ها ندارد و مهمترین دغدغه مردم مرکز استان کمبود امکانات و زیرساخت های ورزشی می باشد . بهتر بود به جای برگزاری این المپیاد نمادین که کاملا بوی سیاسی و انتخاباتی به خود گرفته و فرصتی برای تبلیغات زودهنگام کاندیدا شده ، مسئولین ورزش و مسئولین مربوطه به فکر ساخت اماکن ورزشی و رفع کمبود های این شهر می پرداختند . شهری که با حضور دو تیم لیگ برتری که یکی در والیبال و دیگری سال هاست در فوتسال حضور دارد از نداشتن یک سالن استاندارد رنج می برد و همیشه مورد انتقاد و تمسخر شهر ها و استان های دیگر قرار می گیرد . مشکل ورزشگاه پیر مرکز استان هم که همیشه دغدغه اصلی جوانان این شهر است ، استادیومی سالهای نچندان دور بهترین خاطرات را در آن سپری کرده ایم ،حالا ارزش چندانی برایش قائل نیستیم و بعد از برگزاری بازارهای هفتگی و جشن ها ، کم کم به یک مخروبه تبدیل خواهد شد و به کلی از ذهن ها پاک می شود تا تنها استادیوم مرکز شهر نابود گردد . ای کاش به جای برپایی کارناوال شادی برای کاندیدا ،فکری به حال داشته ها و نداشته های ورزشی مان میکردند !