اختصاصی مازند اسپرت:برای پرداختن به ورزش در وهله اول احترام و رعایت اخلاق ورزشی مهم ترین فرهنگی است که می توان روح ورزش را به جایگاه واقعی خود معرفی نمود ، و اینکه سالها تلاش و تکیه زدن  به سکوی قهرمانی ارزش و افتخاری را به رخ می کشد که اهمیت ورزش را در کنار رعایت اخلاق به حق آن با صداقت ،پشتکار و خود انضباطی در خلق و خوی افراد می توان لحاظ کرد.

اما در مقابل تحلیل و تلاش مثبت با رعایت قوانین شفاف، آیا نگاه به رعایت اخلاق و احترام در ورزش به درستی به کار گرفته می شود و شیوه های شکستن قوانین با رعایت تبعیض های جنسیتی و مسايل زیست محیطی  در حوزه ورزش رعایت می شود.
آیا می توان باور غلط جامعه فعلی ما که هر غیر ورزشی در آن دم از ورزش میزند را با سبک و سیاق قوانین ورزشی به مروجان و اسطوره های بنام همچون تختی و پوریای ولی و..  که انصافا کسب  رعایت اخلاق شان بیشتر از جام طلایی شان معتبر تر بود را به قلم نوشتاری کشاند…..  
مسئولین محترم ، آیا می توان دل خوشی عشق ورزش  شهر، شهرستان، استان و کشورمان   را با حمایت حداقلی های شما بزرگواران به قلم تدبیر و عمق نگاه ورزشی درک نمائیم .
اما هنوز باور رعایت اخلاق ورزشی برایم سخت است  چرا که خواب زمستانی در ورزش ما ،زمان  بیداری ندارد  اما به چه قیمت…

حدود ۱۲ روزی در سکوت تلخ  رفتن مسئول بیمه هیات پزشکی ورزشی رامسر (خانم جمیله عبدالعلیان) هستم تا شاید تقدیری ، تشکری و هر آنچه اخلاق ورزشی می توان نام نهاد را به خبر بکشانم اما انگار تلاش های بی وقفه خانم عبدالعلیان برای کسی قابل هضم نبود و تقدیری هر چند کم صورت نگرفت.

حدود پنج سال خدمت صادقانه  در حوزه بیمه ورزشی در هیئت رامسر و با سابقه ۱۷ سال تجربه کاری آیا باید تشکر و دستمزد  اینگونه دریافت نماید!!
چرا مسئولین محترم هیات پزشکی ورزشی استان مازندران، هیات پزشکی ورزشی شهرستان رامسر و  اداره ورزش و جوانان شهرستان رامسر تلاش و زحمات خانم  عبدالعیان که همه  ورزشی های رامسر می دانند بیشتر از زمان و وقت اداری و با هزینه شخصی  تلاش نمودند را نادیده گرفتید و با سکوتی تلخ رفتن ایشان را به ماندن ترجیح دادید؟؟!!
جالب است مدتی قبل در فضای مجازی یکی از همکاران هیات پزشکی ورزشی استان مازندران درج مطلبی داشتند  که بجای رفتن خانم عبدالعلیان ، مجدا فضا را برای بازگشت ایشان فراهم نمائیم تا روح دکتر لطفعلی پورکاظمی (یکی از فعالین هیات پزشکی ) از این خبر رنجیده نشود.
به واقع باید در جواب  مسئول و مسئولین گرانقدر که نگاه اینگونه دارند چه گفت ؟
اما بعنوان عضو کوچکی از خانواده بزرگ ورزش  باوری فراتر از افکار فراسوی  عزیزان همراه دارم که روح بزرگمرد اخلاق ،مدیر اخلاق محورو رئیس سابق فدراسیون پزشکی ورزشی مرحوم  پور کاظمی راضی باشند که خانم عبدالعلیان  بدون حمایت مادی و معنوی ادامه دهند، چرا که پشتکار ،علاقه  و روی خوش  ایشان در ورزش با توجه به آنکه بیشتر از حد و توان و صرف وقت و زمان به هیات پزشکی ورزشی ارائه دادند را در مقابل  قدرشناسی ننمودن جامعه ورزشی  استان مازندران و شهرستان رامسر ادامه مسیر دهند.
بهتر نیست مسئولین محترم کمی  با دید حرفه ای تر به این  موضوع بنگرند چرا که افرادی ورزشی بودند ، هستند و خواهند بود  که صداقت در کار ورزشی را در جهت توسعه و پیشبرد ورزش شهرستان، استان و کشور در توان و باور خود دارند که حمایت حداقلی شما مسئولین امر ،کنار تلاش بی وقفه شان بسیار نیرو دهنده و مسیر خواهد بود.
چرا مسئولین  احترام در ورزش را بعنوان صعود به کوه در بدترین شرایط سال سخت و ناهنجار می بینند .
آیا می توان  کسب مقام اول استانی هیئت پزشکی ورزشی  و اداره  ورزش و جوانان رامسر از لحاظ ورزشکاران سازمان یافته در چندین سال متوالی که آنهم بر کسی پوشیده نیست را نادیده گرفت؟

خداوند دکتر پورکاظمی را بیامرزد چرا که تنها ایشان حامی خوبی  برای هیات پزشکی ورزشی رامسر بودند ولی افسوس که رفتنشان به دیار باقی ، سکوتی تلخ دیگر از رفتن مسئول بیمه ورزشی را به کنج خانه بعنوان یک درد برایمان سر باز نموده است که باورش سخت می باشد.
و در نیم نگاه آخرکلامم  از مسئولین محترم هیئت پزشکی مازندران و شهرستان رامسر و همچنین اداره ورزش و جوانان رامسر  تقاضای شکستن سکوت تلخی را دارم که می توان  باور غلط نخواستن را به حرمت   تمام سالها تلاش و زحمت بی منت عزیزان ورزشی  حتی در حد یک مراسم قدردانی بجا آورد.
باشد قهرمان پروری را در اخلاق ورزشی مان به رخ بکشیم.