از این رو این بسیار مناسب است که در این دوره سکولار و ماشینی، یک مفهوم جدید در هنر های رزمی– Tong Il Moo Do، هنر رزمی واحد – به یقین برای احیای ابعاد معنوی این هنر آغاز شده است.

Tong Il Moo Do ابزاری عملی در دفاع غیر مسلح از خود در مقابل هر نوع حمله است. اما مهمتر از آن، راه شخصیت سازی و روشنگری ذهن و روح انسان است. این نگرش، بر رفتار مودبانه و فروتنانه تأکید می کند، در حالی که شخصیتی قوی و شجاع که در مقابل بی عدالتی ها و گناهان با عزم مبارزه کند، می سازد. بنابراین، آن ابزار موثری برای آموزش نظم و انضباط و کنترل نفس به جوانان و برای زدودن بسیاری از مشکلات اجتماعی کنونی است.

در ادامه گفتگوی خبرنگار مازند اسپرت با بنیان گذار سبک ورزشی تانگ ایل مودو در ایران را در زیر می خوانیم:

لطفاً خودتان را معرفی کنید و از سوابق ورزشی خود برایمان بگویید؟

مجید سالاری هستم. متولد بیستم آذرماه ۱۳۵۸ . اهل تهران و دانشجوی کارشناسی ارشد تربیت بدنی  هستم. بنده از ۶ سالگی رشته ورزشی تکواندو را شروع کردم  که در ادامه، ۱۷ سال به صورت حرفه ای کشتی کج فعالیت داشتم.
در سال ۱۳۸۰ پانکریشن که اولین مسابقاتش در کشور برزیل بوده که در سال ۲۰۰۰ حائز مدال طلای آن مسابقات شده ام و مدال های دیگری که در سال ۲۰۰۳  طلای دانمارک را کسب کردم و حتی بعد از آن در مسابقات دانشجویی که یک دوره مقام دومی تکواندو و سومی جودو را در کارنامه خود داشته ام که در اولین دوره لیگ وشوو عضو تیم دخانیات هم بوده ام.

نحوه آشنایی شما با رشته ورزشی ورزشی تانگ ایل مودو چگونه بوده است؟

یک دوره سیمنار تانگ سود در کشور فیلیپین  رفته بودم که در آن لحظه برگزاری مسابقات آسیای تانگ ایل مودو هم بوده که از آنجا در سال۱۳۹۰ با این رشته ورزشی آشنا شدم و درخواست نمایندگی کردم که در حدود ۶ ماه در فیلیپین در دوره های آموزشی آن شرکت داشته و مراحل لازم را طی کردم که حتی اعزام هم داشته ایم در کشور برزیل که از آنجا سال ۱۳۹۳  به صورت رسمی زیر نظر فدراسیون ورزش های رزمی شروع به فعالیت کردم و حتی می توان گفت بعد از ۶ ماهی که در فیلیپین بودم چون ریاست فدراسیون آسیایی در کشور فیلیپین بوده من زیر نظر آنها کار کردم که در دانشگاه پی  ال سی فیلیپین اقامت داشتم.

چه چیزی در این رشته ورزشی شما را مجاب کرد که این سبک را کار کنید؟

یکی از دلایل اصلی علاقه من به این ورزش  به علت میکس بودن این ورزش بوده که امروزه  استقبال مردم هم به سمت ورزش های رینگی و میکس است که اینها می تواند علت علاقمندی من باشد در این ورزش که بتوان نتیجه خوبی د رآینده داشته باشد.

از اهداف و برنامه هایی که برای اعتلا و معرفی بیشتر این ورزش دارید بگویید.

مسابقات مستر شیپ را در ایران  را کم رنگ می بینیم که یکی از مهم ترین فستیوال هایی است که زیر نظر اینترنشنال برگزار می شود. یکی از دلایلی که ورزشکاران ما نمی توانند در برخی مسابقات مثل واکو شرکت کنند این است که به صورت گروهی  فعالیت می کنند و از طرفی هم به علت حمایت نکردن فدراسیون و زیاد بودن این گروه های ورزشی این ورزش ها کم رنگ شده اند.
 
آیا در این سالها حامی هم داشته ای؟

باید از کسانی تشکر کرد که تا همین جایی که رسیده ام، به بنده کمک کرده اند. همه از تلاش و زحمات خانواده و دوستان است که ما روی پای خود ایستاده ایم و در حال فعالیت هستیم. جا دارد از همین جا از  هیأت رئیسه این ورزش آقایان امیر سرتیپ دکتر محمد حسن نامی ، دکتر محمود سعیدی، مهندس هادی زبده، استاد سعید هادی زاده زرگر، سرهنگ عبادی و استاد مجید خندانی که حامیان مادی و معنوی ما بودند، تشکر کنم.

آیا راهکارهایی برای ورود این ورزش به سیستم آموزشی دارید؟

در شروع باید گفت اولین سبک در این رشته بودیم که در نیروهای مسلح شروع به فعالیت کردیم. بله یکی از  اهداف  مهم ما این است که قصد داریم این ورزش را به سیستم شهرداری بکشانیم تا فرهنگ سازی های شهری خوبی صورت گیرد که بتوانیم شاهد استقبال علاقمندان این ورزش  باشیم.

در حال حاضر چه استانهایی در این رشته ورزشی فعال هستند؟

استانهای مختلفی در این ورزش به صورت جدی کار می کنند. استانهایی همچون تهران، مازندران، خراساان رضوی، همدان، لرستان، قزوین، اصفهان، خوزستان و … و مهم تر هم اینکه در تهران ۱۵ باشگاه وجود دارد که به صورت حرفه ای در حال کار کردن هستند.

انتظارات شما از مسئولان چیست؟

حمایت های مسئولان وجود دارد و حتی می تواند بیشتر هم شود. اگر در سیستم سیاست گذاری ورزشی مدیریت ها و سخت گیری آنها به رشته های ورزشی نوپا کم تر باشد قطعاً می تواند نتیجه ی خوبی داشته باشد که امیدوارم بتوانیم در آینده ای بسیار نزدیک شاهد موفقیت های چشمگیر این رشته ورزشی در کشور باشیم.

مسابقات برگزار شده را چگونه ارزیابی می کنید؟

تا به حال استقبال ها غیر منتظره بوده که طرفداران زیادی را به خود جلب کرده  و حتی اعزامی هایی هم در بخش فایتر داریم که از کل کشور بوده است. اعزامی های ما ۶ نفر از اوزان مختلف در بخش فایتر، یک نفر در بخش فرم و ۵ نفر در حرکات نمایش اعزام می شوند.
سهمیه ما در آسیا ۳۰ نفر است اما با این همه طرفدار نسبت به این ورزش مشکل بودجه ای داریم که باید راهی اندیشید برای برون رفت از این موقعیت تا در پایان مسابقات  دست پر به میهن برگردیم.

سخنان پایانی تان را می شنویم.

شعار ما صلح و دوستی است. ما با ۴۸ کشور در تماس هستیم که نکته بسیار مهمی است و این ارتباط ها برای همه است. کشور کنیا کشور فقیری است  اما در حال کمک کردن است  به این ورزش و سبک و حتی حمایت های خودش را هم دارد. پایه و اساس ما صلح و دوستی است که ما می توانیم در کنار این ورزش فرهنگ اصیل و تاریخی ایرانی خود را در سطح دنیا به رخ همگان بکشیم و با آن قدمتی که کشور پهناور ما ایران همیشه جاوید دارد.
از شما هم بابت توجه تان به این ورزش و تنظیم این مصاحبه سپاسگزارم.

—————————–

گفتگو از: فیروزجایی

—————————–