این سه ناکام آینده نگر / از اسپانیا و هلند تا آرژانتین محکوم به قهرمانی

به گزارش مازنداسپرت؛ تقریبا هشت یا نه ساله بودم که پیراهن شماره چهار تاناکورایی «فرناندو هیرو» رو اتفاقی خریدم! اصلا نمیشناختمش و نمی‌دونستم کیه و کجاییه!

ولی آنقدر اون لباس برایم خوش‌یمن بود که بعد چند سال، روزی که پاره شده دیدمش براش اشک ریختم! اون زمان «مدرسه فوتبال» مُد نشده بود و من هم آخه دو سه باری با همون لباس، تو اون سن و سالی که اصلا نمی‌دونستم فوتبال چیه و این انتخابات‌ها برای چیه، «بهترین بازیکن» کانون مراکز تربیت فوتبال شده بودم و کلی ذوق کرده بودم!

بعد اون موضوع بود که با کمک مربی‌ام، متوجه شدم پیراهنی که من داشتم پیراهن تیمی بود که هیچ وقت در جام‌های مختلف هیچ افتخاری کسب نکرده بود! کلی ستاره که هیچ وقت موفق نبودند و همیشه و در همه تورنمنت‌ها ناموفق بودند!

بیشتر علاقمند شدم و دیدم «اسپانیای همیشه ناکام» ستاره‌های جدید و خوش‌تیپی هم داره! از «رائول» و «مورینتس‌» بگیر که دیوانه‌وار دوسشون‌ داشتم تا »خواکین» و «اچبریا» که اسم‌هاشون مثل خودشون بامزه بود!

انگار علاقه من به «فوتبال» به تیم‌های همیشه ناکام گره خورده بود! اون زمان مثل الان نبود که همیشه و همه شبکه‌ها فوتبال اونم با سانسور نشونتون بده، رندومی روزی یکی بازی اونم معلوم نبود مال کدوم کشور بود رو نشونمون میدادند که من طرفدار پروپاقرص «گزارش ورزشی» اون زمان بودم. چند باری دیدن بازی «رودگلیت» و «فن باستن» و دیدن بازی «باتیستوتا» و «اورتگا» منو عاشق هلند و آرژانتین هم کرد.

برام جالب بود، به تیم‌هایی علاقمند شده بودم که خیلی خوب بودند و خوب بازی می‌کردند اما موفق نبودند! البته که «آرژانتین» قبل اینکه من بشناسمش کلی پرافتخار بود که به سن من قد نمی‌داد!

اون زمان نه خبری از «تیکی تاکا» بود و نه کسی طرفدار «بارسا» بود. قدرت فوتبال باشگاهی دست «رئال» و «میلان» بود! خب مجبور بودیم حسرت فوتبال ملی رو با درخشش تیم‌های باشگاهی جبران کنیم ولی بازم هیچی تیم‌ملی نمیشد و جام‌هایی که یکی پس از دیگری با ناکامی تموم میشد!

از «گابریل باتیستوتا» و «آریل اورتگا» نگم براتون که ناکام از فوتبال رفتند تا «آرین روبن»، «رائول گونزالس» و «فرناندو مورینتس» که هیچ وقت طعم افتخار در سطح ملی و مخصوصا جام جهانی رو نچشیدند.

«آرژانتین» که هیچ خیری بعد مارادونای فقید ندید، اما «هلند» چند باری تا نزدیکی لمس جام رفت اما بازهم ناکام موند! اما نسل بعد از «رائول» و «مورینتس‌» در «اسپانیا» بالاخره دستشون به جام رسید! خوبم رسید ! یادم نمیره؛ حدود چهارده پانزده سال پیش، در خدمت سربازی بودم که اولین «جشن قهرمانی» را از روزنه اتاق مدیران به سختی دیدم! شب خاطره انگیزی بود؛ پست نگهبانی سه سرباز رو قبول کردم تا بتونم از همون روزنه‌‌ی کوچیک، بازی رو ببینم! چقدر دلچسب بود اون قهرمانی بعد کلی ناکامی !

و حالا که نسل جدید «اسپانیا» و «هلند» به قطر اومدند، در کنار «آرژانتینی» که محکوم به قهرمانیه، منو یاد دوران ناکامی گذشته انداخته! تازه فهمیدم این‌ها ناکام نبودند؛ این‌ها برای آینده سرمایه‌گذاری میکردند. صبور هستند، اعتماد میکنند، میدان میدن و نتیجه‌اش رو می‌بینند؛ نه مثل ما که بلد نیستیم اعتماد کنیم! و عادت کردیم که فقط حسرت بخوریم ..!

شاید هیچکدوم از این سه تیم‌ این دوره هم قهرمان نشوند، اما مطمئنم برای آینده‌ای که خیلی هم دیر نیست، سرمایه گذاری و برنامه ریزی دارند.