در سوگ موفق‌ترین باشگاه خصوصی فوتبال ایران؛ شموشک نوشهر !

به گزارش مازند اسپرت (مازند ورزش)،رحمان احمدی، سید پیمان حسینی،محسن بنگر،میثم بائو، میلاد زکی پور، محمدرضا خلعتبری،کیانوش رحمتی،سهراب انتظاری،محسن یوسفی،ابوذر رحیمی،سید میثم حسینی،  حامد شیری و…این اسامی نام آشنا همگی بازیکنان شاخصی در فوتبال باشگاهی ایران هستند که برخی از آنها مثل محسن بنگر اکنون به جرگه مربیان پیوسته‌اند.

بازیکنانی که قبل از مشهور شدن در تیمی به نام شموشک نوشهر بازی می‌کردند. تیم بومی و قدیمی با هواداران وفادارش، باشگاهی که خدمات شایسته‌ای به فوتبال ایران انجام داد اما اکنون شموشک کجاست؟! فقط نامش به نیکی در فوتبال مان بر سر زبان‌هاست و همه از مسعود درویش موسس این باشگاه به خوبی یاد می‌کنند.

شموشک نوشهر در زمانی که فوتبال ایران صدرصد دولتی بود یک باشگاه خصوصی بود.  با این حال این باشگاه راهش را به خوبی ادامه داد و حتی به سطح اول فوتبال ایران هم رسید. تنه به تنه باشگاه‌های بزرگ زد و اکنون نابود شده است.

سوال اینجاست جوانان و نوجوانان مشتاق فوتبال نوشهر و خطئه شمال کشور بدون شموشک کجا باید کشف شوند و رشد کنند تا تبدیل به ستاره‌های بزرگ فوتبال کشورمان شوند؟ خیلی‌ها می‌گویند مازندران و جویبار پایتخت کشتی کشور است اما واقعیت این است که استان‌های شمالی از جمله مازندران و گیلان پر است از استعدادهای فوتبالی که فقط باید زمینه  را برای کشف و پرورش آنها فراهم کرد. البته تمام شهرها و کوچه پس کوچه‌های این سرزمین از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب پر است از جوانان مستعد.

فوتبال شمال کشور بدون شموشک چیزی کم دارد و نام نوشهر بدون شموشک در سطح  اول فوتبال کشور مطرح نیست اما هنوز نام این باشگاه قدیمی و مالکش را همه فوتبالدوستان به یاد دارند. مسعود درویش مالک باشگاه شموشک در رسانه‌ها حضور نداشت زیرا نیامده بود تا از فوتبال نردبانی برای رسیدن به شهرت بسازد. او عاشق واقعی فوتبال بود و برای همین مدارس رایگان فوتبال را در نوشهر راه اندازی کرده بود. مدارسی که فوتبالیست‌های زیادی به فوتبال کشور معرفی کرد.

درویش تنها مالک خصوصی فوتبال ایران بود که نه فراری شد نه به زندان افتاد بلکه تندیس او را هم ساختند. حال بماند که مدیران دولتی آنقدر با او مهربان نبودند تا شرایط را برای حضور پررنگ تر این علاقمند به فوتبال را فراهم‌تر کنند و فرصت ساخت ورزشگاهی مدرن را از او گرفتند.

خاطرات تلخ و شیرین از تیم شموشک نوشهر در فوتبال کشورمان زیاد است.  تلخ‌ترین خاطره مربوط به مسابقه پرسپولیس و شموشک در ورزشگاه متقی ساری بود که در جریان مسابقه سهراب انتظاری جوان در نیمه اول دو گل به پرسپولیس زد اما سقوط سقف ورزشگاه تلخ‌ترین حادثه فوتبال کشورمان را رقم زد. علی پروین به احترام قربانیان این حادثه تیم پرسپولیس را از جام حذفی کنار کشید تا شموشک به مرحله بعد صعود کند. شموشک تیمی بود که می‌توانست هزاران هوادار را به ورزشگاه بکشاند بدون اینکه مالکش هر روز در رسانه‌ها بر سرمردم استان مازندران و شهر نوشهر منت بگذارد.

بدون تعارف نابودی باشگاه‌هایی مثل شموشک نه تنها باعث هدر رفتن استعدادهای زیادی در فوتبال کشورمان خواهد شد بلکه زمینه‌ساز بروز ناهنجاری ها برای قشر جوان است.  اکنون نوجوانان و جوانان عاشق فوتبال نوشهر و استان مازندران باید کجا بروند؟ مگر همه خانواده‌ها در این شرایط سخت اقتصادی توان پرداخت هزینه‌های کمرشکن مدارس فوتبال را دارند؟ مدارس فوتبالی که شاید یک دهم باشگاه خصوصی شموشک نتواند به فوتبال مان بازیکن معرفی کند. مدارسی که در زمان حضور مالک باشگاه شموشک رایگان بود!

مازندران  فقط پایتخت کشتی ایران نیست آنجا هم مثل جنوب پر است از ستاره‌هایی که باید کشف شوند و اگر به جوانان توجه شود می‌توان از بین آنها ده ها علی دایی، مهدی مهدوی کیا، علی کریمی، فرهاد مجیدی، خداداد عزیزی، محمود فکری و… کشف کرد.

کاش برنامه خصوصی سازی باشگاه‌ها به گونه‌ای باشد که شاهد حضور مالکان خصوصی باشیم که به فوتبال عشق و علاقه واقعی دارند و نمی‌خواهند فقط با نام بردن از فوتبال و ادای عاشق بودن خود را مشهور کنند تا به هزار و یک هدف غیر فوتبالی خود برسند. مالکانی که اگر ریالی برای فوتبال خرج می‌کنند از دل و جان باشد نه یک نمایش عوامفریبی!  مرحوم درویش که یکی از علاقمندان دیوید بکام، منچستر یونایتد و تیم ملی انگلیس بوده برای اینکه بتواند بازی های بکام در تیم ملی را تماشا کند یکی از صندلی های ویمبلی لندن را به مدت ۱۰۰ سال اجاره کرده است. این اتفاق در حالی افتاده که در نبود او فرزندان درویش می توانند از صندلی که پدرشان اجاره کرده استفاده کنند اما مشخص نیست چرا در نبود درویش هنوز هیچکس نتوانسته باشگاه شموشک را به خوبی احیا کند و آن را به سطح اول فوتبال کشورمان بازگرداند!

شموشک شاید جام قهرمانی در سطح فوتبال کشور به دست نیاورد اما توانست به هدف اصلی ورزش که پرورش فکر و جسم جوانان ایرانی بود برسد به همین دلیل می‌توانیم آن را اولین باشگاه خصوصی موفق بعد از انقلاب بدانیم.