ظهور پرسپولیس مدرن با کارگردانی برانکو/ پرواز سید آبیها پیش چشمان کی روش !

مازند اسپرت – فاضل نادری : گفتن از دربی در چند کلام و جمله نمی گنجد.می بایست نشست و بازی را بارها دید،هم بازیکنان را دید و هم تماشاگران را ، ا ز تماشاگران شروع میکنیم و بعد به خود بازی میرسیم.

 

دیدن بازی با استادیومی مملو از تماشاگر برای فوتبالی که حداقل تماشاگران را تا بحال داشت،نویدبخش ظهور فوتبالی دیگر را می داد. آخرین بار که این استادیوم پر شده بود،بازی پرسپولیس با تیم الهلال بود که حتی رو دیوارهای استادیوم هم نشسته بودند.

ولی این تماشاگر که دیروز آمده بود در فقدان نبود علاقه مند به فوتبال بسیار امیدوار کننده بود. از دقیقه بیست و چهاری باید گفت که قرمز و آبی نداشت.رنگ هادی داشت،بوی ناصر خان میداد…این زیباترین صحنه ی دربی بود…اتحاد و همدلی سرخابی ها،حتی اگر ببازند…

اما در بحث مستطیل سبز،اتفاقاتی به مراتب امیدوار کننده تر از بیرون زمین افتاد.شکوفایی بازیکنانی چون سید مهدی رحمتی،محسن مسلمان،محمد انصاری و کمال کامیابی نیا را می توان نکته مثبت بازی دانست.

سیوهای فوق العاده سید دوست داشتنی آبیها که جلوی فاجعه ای عظیم از صدر نشین فعلی لیگ برتر را گرفت.هر کدام از توپهایی که جوانان بی دقت پرسپولیس آنها را از دست دادند،گل می کردند،استقلال شکست بدی متحمل می شد.

تنها نقطه ی هجومی استقلال نیز پست راست استقلال و تک حمله آنها بود.استقلال که کل بازی را به مسلمان و کامیابی نیا باخته بود،چاره ای جز بازی مستقیم از طرف خسرو حیدری نداشت.

استقلال در بازی دربی هیچگاه نتوانست از میانه ی زمین توپی را ببرد و آن را توسط مسلمان و کامیابی نیا بلاک شده نبیند.این سیستم پرسپولیس به طور کامل امید ابراهیمی و روزبه چشمی را از گردونه ی بازی خارج کرده بود و تنها توپها به سمت راست استقلال روانه می شد و پرسپولیس نیز با دفاع چند نفره در این پست به کلی آن را نیز از رده خارج کرده بود،جز همان صحنه ی گل که اشتباه کردند.

در پرسپولیس شکوفایی مجدد محسن مسلمان و پاسهای استثنایی آن بسیار امیدوار کننده بود،حداقل برای پرسپولیس.محسن مسلمانی که تا چند وقت یک پاس ساده را نمی توانست بدهد،دیروز فوق العاده بود.

گرچه مسلمان هنوز راه بسیاری تا مسلمان سالهای اوجش دارد،اما بی شک نشانه هایی خوبی در آن بوجود آمد که پرسپولیس را امیدوار می کند.از دیگر جوانی که بازی خوبی داشت،محمد انصاری بود.این جوان رعنا که روند صعودی آن نشان داد که می تواند دفاع چپی مطمئن برای پرسپولیس باشد.

 

دریبلهایی که انصاری یکی پس از دیگری می زد و هافبکهای استقلال را از پیش رو بر می داشت،نشانه های بلوغ فردی آن و مژده ی ظهور مجدد مهرداد پولادی دیگری برای فوتبال ایران می داد.بعید می دانم این سطح از کلاس فوتبال انصاری از چشمان کارلوس کیروش پنهان بماند.با اعتمادی که برانکو به انصاری کرد،بعید می دانم دیگر بابک حاتمی در این پست بازی کند و به پست تخصصی خود در راست منتقل شود.

شاید بسیاری از تماشاگران رامین رضاییان را بازیکن برتر پرسپولیس بدانند،اما من از کمال کامیابی نیا می گویم.در بازی نه چندان محکم نوراللهی در میانه ی زمین که توسط برانکو به هافبک چپ منتقل شده بود،کمال فوق‌العاده بازی کرد.از بازیخوانی های هوشمندانه گرفته تا توپ ربائی های عالی و از کارانداختن میانه آبیها که عملا ابراهیمی و چشمی از گردونه خارج شده بوند،همه و همه قابلیتهای این بازیکن را نشان می داد.قابلیتهایی که کیروش به آنها مطمئنا توجه خواهد کرد.

اما بگذارید کمی از برانکوی بدشانس بگویم.این برانکوی دوست داشتنی که یکبار هم شعار “حیا کن،رها کن” نشنید.چون تماشاگر تغییر در تیم را احساس می کند.برانکوی بدشانس که تا اینجای فصل از همه چیز ضربه خورد.از داوری های نامنصفانه،از فوت کاپیتان هادی،از تیرکهای نامرد،از جوانان کم تجربه،از قرعه ی بد و خلاصه از تمام اتفاقاتی که بعید می دانم برانکو از این اتفاقات زیاد دیده باشد.نمی توانم به پرسپولیس برسم و از بلوغ تاکتیکی آن نگویم.کاری به رده اش در جدول ندارم.تازه یک سوم راه رفته است و هفته های زیادی مانده،اما بعید است که اگر این پرسپولیس برانکو با همین قدرت پیش برود،قهرمان نشود.