آقای استاندار! چه کسی باید به صنیعی‌فر انگیزه بدهد؟

مازند اسپرت (مازند ورزش)- سجاد پیروزپیمان: وای‌کینگ‌های فوتبال ایران که عشق ۶۰ ساله‌شان همه را به بُهت دعوت می‌کرد، در دوران گذر از مهدی پرهام به‌سر می‌بردند که باز هم با نگاه ویژه امیرخان قلعه‌نویی، با مالکی جدید به‌نام فرهاد صنیعی‌فر آشنا شدند.

حتی زمزمه حضور چنین شخصیتی با کاریزمای مثال‌زدنی‌، می‌توانست علاجی بر درد کهنه‌ بی‌تدبیری‌های باشگاه نساجی باشد؛ او قرار بود بیاید تا بساط امراضی را برچیند که همچون استخوانی زهرآلود سال‌ها در گلوی مردم شهر خسته و باشگاه نساجی جاخوش کرده بودند.

این‌بار فرهادخان در کنار امرار اقتصادی‌اش، فوتبال را نیز خوب می‌فهمید، از هیجان‌ها و نگرانی‌ها دوری می‌کرد، بی‌تعاروف بود و اهل حساب؛ و کسی را نیز یارای عرض اندام در مقابل او نبود.

با چنین کاراکترهایی از این شخصیت، انتظارهای عمومی، روند بی‎سابقه‌ای در سیر صعودی‌اش به خود گرفت و از سویی مسؤولیت فرهادخان نیز دوچندان شده بود و پای در میدان پُرخطری باید می‌نهاد که قبل از او کام مدعیان زیادی را تلخ کرده بود.

سرانجام مالک خویشتن‌دار نساجی با تمام موانع پیش‌رو و اتفاقات تلخ، با هوشمندی توانست پازل صعود را در کنار هم بچیند تا نساجی صعود دراماتیکش را پس از ۲۴ سال به سطح اول فوتبال ایران جشن بگیرد.

حقیقتاً این موج شادی و امیدی که در فصل پساصعود نساجی، در کل مازندران فراگیر شد، قابل ارزش‌گذاری مادی نیست و واقعاً نمی‌شود عیاری برای فشردن دست‌های صنیعی‌فر سنجش‌گذاری کرد تا قدری از زحمات او جبران شود.

در این میان نقش مسئولان ارشد استان در حمایت از یک سرمایه‌گذار غیربومی که طی دو فصل اخیر بیش از ۱۰ میلیارد تومان برای تیم فوتبال نساجی هزینه کرده، بس سنگین است؛ حال با صعود نساجی به رقابت‌های لیگ برتر در خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن برای بقا در لیگ، هزینه‌ای حداقل ۱۵ تا ۲۰ میلیارد تومانی را باید درنظر گرفت.

وقتی هزینه‌های تیم‌داری در لیگ برتر به روی کاغذ می‌آید، رُعب وجود هر کسی را دربر می‌گیرد و سؤالاتی پی در پی مطرح می‌شود: آیا صنیعی‌فر از عهده چنین هزینه‌کردی برمی‌آید؟ تا چه زمان و تا چند سال باید صنیعی‌فر برای بقای نساجی هزینه کند؟ اصلاً چه دلیلی دارد که صنیعی‌فر بخواهد سرمایه خود را صرف نساجی کند؟ نه صنیعی‌فر مجنون است و نه نساجی لیلی که او بخواهد تمام هستی‌اش را فدای نساجی کند، تازه صنیعی‌فر اگر مجنون هم بود، باز هم نمی‌توانست از پس لیلی پرخرجی چون نساجی بربیاید!

از آنجایی که فوتبال در ایران فقط اسم حرفه‌ای بودن را یدک می‌کشد و در عمل و تنها در نگاه به جنبه اقتصادی آن شاهد آماتوری‌ترین رویکرد هستیم، نگرانی ما در حفظ و پایداری سرمایه‌گذاران بیشتر می‌شود.

باید ساز و کاری امیدبخشانه برای مانایی سرمایه‌گذاران در ورزش، خصوصاً باشگاه‎داران اندیشیده شود، نساجی با این ظرفیت هوادار در سراسر استان، نگاهی مضاعف را از سوی مسؤولان می‌طلبد تا هر آنچه که در چنته دارند برای انگیزه‌بخشی به سرمایه‎گذار پیاده کنند تا سرنوشت نساجی همچون باشگاه‌های دیگری که بدهی‌های میلیاردی به بار آوردند و از صحنه فوتبال محو شدند، دچار نشود.

آقای استاندار، نمایندگان محترم مجلس و مدیرکل ورزش و جوانان باید هر چه زودتر تکلیف زمین معروف ماهفروجک که سال‌هاست قرار بوده در اختیار باشگاه نساجی قرار گیرد را مشخص کنند و آن را تحویل دهند تا هم موجب انگیزش مالک باشگاه شده و هم باشگاه به درآمد پایدار رسیده و خودکفا شود.

در روزهای اخیر در خبرها شنیدیم ۴۰ درصد از سهام نساجی نیز به رضا حدادیان مدیر شرکت هواپیمایی وارش که اهل ساری است، واگذار شده و او زین‌پس به‌عنوان نایب رئیس هیأت مدیره باشگاه نساجی فعالیت خواهد کرد؛ ضمن مسرت از این خبر خوش که یک سرمایه‌گذار بومی و بااصالت توانسته حدود نیمی از سهام باشگاه را خریداری کند و کمک‎حال صنیعی‌فر و نساجی شود، به این جنبه نیز در پشت این اتفاق باید نگریست که هنوز لیگ آغاز نشده، صنیعی‌فر به‌نوعی اعلام استمداد کرده است و این یک نگرانی جدی و زنگ خطر زودرس به مسئولان مازندران است.

باشگاه نساجی هم باید در زمین مقابل حریفان خود بجنگد و هم جنگی دیگر با هزینه‌های سرسام‌آور تیم‌داری دارد؛ لازم است مسئولان محترم نگاه جدی و منصفانه‌ای برای رسیدن باشگاه نساجی به درآمد پایدار داشته باشند و از اختیارات خود برای کمک به مالکان نساجی چشم‌پوشی نکنند.

بی‌شک کم‎لطفی مسئولان در قبال مالکان نساجی، مرگ زودرس این تیم ریشه‎دار و پرهوادار را دربر خواهد داشت.